Perfecte Anne in een filmisch decor

theater

Anne Anne Frank Fonds Basel, Imagion Nation en Het Nationale Toneel ****

We denken we te weten hoe ze was, Anne Frank. Door haar dagboek, aangevuld met een paar foto's, hebben we een beeld van springerig meisje met een diep gevoelsleven en groot gevoel voor onrecht. Bijna choquerend is het om dan haar ineens 'in levende lijve' te zien. Daar staat ze, in het bekende jurkje-met-vestje, met haar dagboek. Onbevreesd, een tikje uitdagend zelfs, kijkt ze de zaal in. De voorstelling Anne, die donderdag in bijzijn van koning Willem-Alexander in première ging, toont Anne in al haar puberige naïviteit en meisjesachtige stoerheid. Dat is de verdienste van actrice Rosa da Silva, die een perfecte Anne speelt, maar misschien nog meer van regisseur Theu Boermans, die het verhaal op sterk filmische wijze regisseerde.

In het speciaal ervoor gebouwde Theater Amsterdam werkt het hyperrealistische decor perfect. De gigantische halfronde projectieschermen roepen het gevoel van een omnimax filmtheater op: vanaf het eerste moment word je door de voorstelling omgeven, met oorlogsbeelden, emotionerende muziek en tot de verbeelding sprekende voice-overs van Anne en haar zus Margot.

Achter die schermen staan drie tot in detail vormgegeven decors: een Parijse brasserie, het huis van de familie Frank aan het Amsterdamse Merwedeplein en natuurlijk het achterhuis aan de Prinsengracht. Dat laatste kan draaien zodat je alle verdiepingen in kunt kijken, als ware het een levensgroot poppenhuis. Imposant en vernuftig, visueel spectaculair maar ook zeer functioneel.

Scriptschrijvers Jessica Durlacher en Leon de Winter bleven trouw aan de jonge-meisjesachtige taal van Anne. Ze bedachten een droom-Anne als vertelster van haar eigen verhaal en dat werkt prima. In haar droom is ze in Parijs en deelt haar verhaal met een uitgever. Als verteller en hoofdfiguur kan ze in en uit het verhaal stappen, wat het geheel vaart geeft en scènewisselingen vloeiend maakt.

Het spel is, hoewel in het begin een tikje stroef, over het geheel genomen uitstekend. Naast Da Silva vallen vooral Paul R. Kooij als innemende vader Otto en de geestige Debbie Korper als mevrouw Van Pels op. Alles in dienst van de vlotte vertelling, die nergens overdreven sentimenteel wordt.

Het enige smetje is de epiloog die na de zeer ontroerende eindscène volgt; die is overbodig en uitleggerig.

Vooraf was er discussie in de media: mag het verhaal van Anne Frank wel geromantiseerd worden of deel uitmaken van een gezellig (duur) avondje uit? 'Anne Frank, de musical' riepen sceptici. Die scepsis blijkt onterecht: Anne is degelijk, zorgvuldig gemaakt; groots in aanpak en toch intiem en ontroerend.

undefined