Oudere jongere zoekt dansvloer

Groningen, de dansjaren. Plaats van handeling meestal De Troubadour, in de door Herman Brood bezongen Peperstraat ('Street'). Gangbare danshouding: de rug wat gekromd, beetje zwaaien met je armen en je gezicht naar de vloer alsof je daar je portemonnee aan het zoeken bent. Inderdaad, onmiskenbaar jaren tachtig.

Op weg naar de bar, in de drukte, valt je blik op een of twee verdwaalde zielen die je later zelfs terugziet op de dansvloer. Dertigers. Misschien zelfs veertigers al. Meelijwekkend. Wat bezielt hen op hun leeftijd hier nog rond te hangen?

Een redenering waar geen speld tussen valt te krijgen als je denkt dat de tijd voor eeuwig aan jouw kant staat. Maar wat moet ik nu, nu het zand aan de onderkant van de zandloper inmiddels een flinke berg is geworden? En ik tegelijkertijd nog steeds de drang voel om lekker te dansen. Aging gracefully, een mooi adagium om na te streven. Ik accepteer dat sommige zaken definitief tot het verleden behoren. Niettemin: dansen als je de vijftig bent gepasseerd, waarom niet? De vraag is alleen: waar? Want de tijden mogen zijn veranderd sinds de jaren tachtig; je wil het jonge volk niet voor de voeten lopen.

40UP
Iemand die deze hartenkreet heeft begrepen is Harry de Winter. Hij voorziet al een paar jaar in de behoefte van de oudere danser. Zijn 40UP-evenementen kunnen in tal van steden al jaren op veel bezoekers rekenen. Ook in mijn woonplaats Utrecht. 'De veertig gepasseerd? Uitgaan is nu een etentje met vrienden, bioscoopje pikken of theaterbezoek? Een stil verlangen naar die tijd dat je zorgeloos met je vriend(inn)en aan de zwier ging? Je weet niet waar dat nu kan? Kom dan naar 40UP, waar 40'ers dansen/swingen op goede muziek! Een groot feest der herkenning, zowel door de muziekkeuze, de videobeelden en de leeftijdsgenoten die zich weer even veilig thuis voelen en als vanouds een avondje uit hun dak gaan' (website Tivoli-Vredenburg).

Ik voel me in mijn hemd gezet. Subtekst: de veertigplusser is een bangelijk wezen dat zich enkel gewapend met een busje pepperspray 's avonds op straat waagt. De veertigplusser denkt dat er na de jaren tachtig geen muziek van betekenis meer is gemaakt. Sterker nog: hij denkt dat er nog op die muziek van toen fatsoenlijk te dansen valt.

Toch besluit ik het er op te wagen. Niet geschoten is altijd mis. En ik moet toegeven: 40UP is best vermakelijk. Maar met het dansen op de oude hits wil het niet vlotten. Met het tempo van toen is het alsof er grote plakken kauwgom onder je schoenen kleven. Vergelijk het met een tennisfinale op Wimbledon in de jaren tachtig. Bloedstollend spannend destijds en van een subliem niveau. Bekijk een filmpje op YouTube met je ogen van nu: slaapverwekkend, dat oude mannentempo van Borg en McEnroe.

Kennelijk zijn er meer die het danstempo omhoog willen. In een paar 40UP-steden is er ook een dj in een tweede zaal die upbeat draait. Geen rock of 70's/80's, enkel vrolijke dansmuziek. Grappig genoeg zijn daar ook twintigers en dertigers welkom.

Fout, goed en nostalgisch
Een andere poging. Ik bezoek met een bevriend stel, wederom in Tivoli-Vredenburg, Singlefeestje. Let wel: single als in plaatje en niet als in vrijgezel. 'Het concept: 1. Kies een cd-single uit de bak. 2. Geef 'm aan de dj. 3. Hij wordt gedraaid. De dj's van Singlefeestje hebben duizenden cd-singles klaarstaan - van Jamai tot The Streets, van DJ Jean tot Arctic Monkeys en van Ronan Keating tot Michael Jackson. Foute muziek, goede muziek, nostalgische muziek: de herinneringen komen vanzelf naar boven wanneer je met je vrienden door de enorme lading cd-singles bladert'.

Een leuke formule en we hebben best een geinige avond. De muziek, die wel loeihard staat, is hartstikke dansbaar. Zelfs onder de oude hitjes zit een stevige beat, dat helpt. Er is één probleem: de gemiddelde leeftijd is ongeveer 25 jaar. De volgende morgen tref ik mijn dochter (20) bij het ontbijt en vertel ik waar ik de avond ervoor ben geweest. "Wat, echt waar? Wat gênant. Daar ben ik gisteren ook nog bijna beland." Enfin, de dolende oudere danser zoekt nog even verder. En heeft het zelfs in eigen huis lastig. Op een avond zet ik in de huiskamer Raffaela Carra's 'Far l'amore' op, de remixversie die op de soundtrack staat van de weergaloze film 'La Grande Bellezza'. Daar kan ik niet bij blijven stilstaan.

Mijn zoon (17) komt de kamer binnen, bekijkt meewarig mijn dansmoves en velt kortaf het meedogenloze oordeel. "Muziek voor oude mensen."

Muzieksentiment
"Muziek verbindt generaties", zegt een vriendin als ik haar zeg dat ik met dit artikel bezig ben. Ze vertelt dat ze laatst met haar licht dementerende vader heeft gedanst. Muzieksentiment heet het, een initiatief van een vriendin van haar, die dansmiddagen organiseert in zorgcentra en cafés. Ik herinner me de foto van het dansende stel op haar Facebookpagina. Haar vader heeft rode konen en kijkt glunderend in de camera. Mooi.

Muziek verbindt generaties. Maar als beginnende vijftiger merk ik daar thuis dus nog weinig van. Althans, waar het om het dansgedeelte van de muziek gaat. Zwierend rondjes draaien met mijn dochter op de dansvloer, daar hoop ik pas over 25 jaar aan toe te zijn.

Er is meer aanbod dan 40UP. Zo stuit ik op Nataraj, dat behalve in Utrecht ook in Amsterdam en Groningen dansfeesten organiseert. Al tien jaar, staat er zelfs op de site die nadrukkelijk meldt dat Nataraj voor alle leeftijden is. Waarmee natuurlijk de oudere danser wordt gelokt, net als met het prettig vroege aanvangstijdstip (half tien). Wie voor Nataraj kiest moet het esoterische niet schuwen. Men danst er op blote voeten en de site rept van oude en nieuwe hippies.

Ik ga in mijn eentje, mijn vrouw wil niet mee. Niet dat ze niet danslustig is maar de blotevoetenregel werpt voor haar een te hoge drempel op. Ik moet zeggen: zonder schoenen dansen went snel. En de muziek is avontuurlijk: de dj's met spannende exotische namen draaien wereldmuziek met hypnotiserende beats. De sfeer is ontspannen. Ik dans me lekker in het zweet.

Klef
Ik zie dertigers om me heen, veertigers, vijftigers en zelfs een enkele zestiger. Sommigen zijn alleen zoals ik, sommigen met een partner en soms ontstaan op de dansvloer kleine vrijblijvende ensembles. Als ik op een gegeven moment besluit dat het welletjes is en in de rij schoenen aan de zijkanten de mijne zoek, bedankt een vrouw me voor de danstrip. "Dat hebben we mooi samen gedaan." Lief bedoeld maar het klinkt me toch wat klef. Niettemin, lekker groovy dat Nataraj, en zeker voor herhaling vatbaar.

Dan tipt een kennis me over Club Dab. Een besloten club die ook al jaren blijkt te bestaan - ik krijg ineens het gevoel dat deze dolende oudere danser onder een steen heeft geleefd. Dit soort clubs zul je vast in veel andere steden hebben.

De thuisbasis van Dab, dat eens per maand losgaat, is Theater de Berenkuil in Utrecht. Het is me niet helemaal duidelijk wat het 'besloten' precies inhoudt, want ik reserveer zonder problemen en zonder lid te worden van tevoren een kaartje via de website. Het is iets over half tien als ik binnenkom en het is al behoorlijk druk. Er zijn twee zalen waar al flink wordt gedanst op muziek die vergelijkbaar is met die van Nataraj maar minder opzwepend klinkt. De dj's lijken bovendien wat minder draaiuren in de vingers te hebben, er vallen af en toe wat 'witjes'. De gemiddelde leeftijd ligt wat hoger dan bij 40UP en Nataraj.

De muziek deugt en de sfeer is prettig, dus ook bij Dab gaan ze me terugzien. En deze kwartiermaker heeft goed nieuws voor zijn echtgenote. Je mag er op blote voeten dansen maar ook met je schoenen aan. En niet onbelangrijk daarbij: er is genoeg ruimte op de dansvloer dus weinig kans op tenen trappen.

Ik denk ineens terug aan die verdwaalde ouderen in de Troubadour, dertig jaar geleden. Het ligt niet voor de hand, toch is het ook niet ondenkbaar: dat een van hen hier staat te dansen bij Dab. Fier en rechtop, want de eighties zijn voorbij.

Reageren? Bent u een dolende, oudere danser of kunt u ze juist missen als kiespijn op de dansvloeren die u frequenteert? Schrijf het ons, in maximaal 140 woorden, via tijdpost@trouw.nl