Oude meisjes

De afspraakjes met mijn oudste vriendinnen zijn me heilig. Ik hecht er meer waarde aan dan ooit. De achteloosheid van voorheen, ik kan me er nauwelijks meer iets bij voorstellen. Toen we twintig, dertig waren, zagen we elkaar zomaar eens twee jaar niet. Nieuwe opleiding, nieuwe vriend, nieuw kind, nieuwe woonplaats - geen excuus of we voerden het aan.

Tegenwoordig trekken we de agenda's voor een nieuwe afspraak al voordat we een fles wijn hebben besteld. "Over drie maanden? Nee hoor meisjes, daar komt niks van in, dat duurt me veel te lang." Ja, we hebben het nog steeds druk, maar in de loop van de tijd zijn onze gezamenlijke maaltijden ons dierbaarder geworden, en onze gedeelde geschiedenis voelt als een steeds groter goed.

Hoe dieper de rimpels, hoe kleiner ons ego en hoe groter ons hart, stellen we vast, terwijl we liefdevol over elkaars wangen, handen en haren strelen. We passen elkaars leesbrilletjes, betasten voorzichtig de littekens van de eerste ooglift.

We waren strenger, vroeger, harder ook - voor onszelf, voor anderen, voor elkaar. Hoe het moest, hoe het hoorde, wat kon en wat zeker niet - wij wisten het, met triomfantelijke stelligheid. Nu grinniken we erom. Het was angst, zeggen we, die grote mond; angst voor het verlaten van het gebaande pad, angst voor een eigen weg.

Gelukkig was daar de weerbarstige werkelijkheid die onze ruwe randjes polijstte. Ingewikkelde relaties, zieke ouders, moeilijke kinderen, lastige banen, onvervulde dromen, bloed dat kroop waar het niet gaan kon. Door de knieën moesten we, alle drie, elk op onze eigen manier. Hoe dieper de kras, hoe weldadiger de woorden uit onze eigen taal; hoe blauwer de plek, hoe meer troost er school in een gedeelde herinnering; hoe harder de buts, hoe zachter de glimlach was van herkenning en mededogen.

We sloten vrede met het leven, zeggen we. De ene keer wat gemakkelijker dan de andere, maar nooit verbitterd, zelden teleurgesteld. De sprankeling, de ondeugd, het verlangen - die veranderden niet.

Nog altijd stellen we lastige vragen, nog altijd proosten we graag en lachen we veel. En sinds een jaar of tien luisteren we vooral met ons hart, moedigen we elkaar aan, juichen we elkaar toe, gunnen we elkaar de wereld en meer.

Het is een recept waar maar weinig tegenop kan.

undefined