'Opvang zeehond dient geen enkel nut'
Hij maakt zich er misschien niet populair mee, maar directeur Anton Hurkens van zeehondenopvang Ecomare op Texel heeft groot gelijk, zeggen zee-onderzoekers van researchinstituten Imares en Nioz. Hurkens stopt volgend seizoen met de opvang van zieke dieren omdat die geen enkel ecologisch doel dient. De behandeling en het opnieuw uitzetten van zeehondjes met longwormen zorgt juist voor een verzwakking van de populatie.
Volgens Hurkens begint de opvang van de knuffelige zeezoogdieren uit de hand te lopen. Hij heeft er dit jaar al vijftig in zijn bassins ontvangen, terwijl in de jaren daarvoor hooguit vijftien dieren werden aangeboden. In de zeehondencrèche in Pieterburen zijn 380 dieren ondergebracht, terwijl ook het Dolfinarium in Harderwijk en dierentuin Artis in Amsterdam zijn bijgesprongen.
Het zijn vooral grijze zeehonden die in de winter zijn geboren, en die door de storm van de afgelopen weken van hun ouders zijn weggeraakt. Maar de grote aantallen uitvallers worden feitelijk veroorzaakt door de enorme groei van de totale populatie. Vorig jaar telde onderzoeksinstituut Imares op de zandplaten 25.000 gewone zeehonden, en nog eens 2400 grijze.
Daarmee is er nu een vitale populatie, die tegen een stootje kan, aldus Hurkens. "Daarom worden alleen de verdwaalde huilers en door menselijk materieel gewonde dieren nog opgevangen. Zij zijn in principe gezond. Maar dieren die aan de longwormziekte lijden, kun je volstoppen met antibiotica, maar ze worden als zwak dier teruggezet en zullen het vermoedelijk toch niet overleven. Je doet er het dier, en de populatie, geen goed mee", aldus Hurkens.
Hij wordt bijgevallen door Kees Kamphuizen van het op Texel gevestigde Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee (Nioz). In Duitsland worden amper zeehonden opgevangen, en in Denemarken helemaal niet, en toch is daar de populatie gelijk aan de onze, zegt hij. "Opvang is dus ineffectief. Het menselijk contact heeft alleen maar nadelen. Dieren kunnen in aanraking komen met menselijke ziekten en overleven als zwak dier, terwijl zij prooi hadden moeten zijn van natuurlijke selectie. Zo werkt het namelijk in het wild. De stranden liggen momenteel vol met zeevogels als de alk en zeekoet, en daar hoor je niemand over. Maar zeehonden zijn veredelde teddyberen, die volledig door de mens zijn geïnfantiliseerd. We kunnen beter voor hun natuurlijke leefgebied gaan zorgen, daar hebben ze veel meer aan."
Volgens Jakob Asjes van Imares, het instituut voor mariene ecosystemen, is er geen enkel ecologisch argument meer om de dieren op te vangen, ook als het gaat om huilers - moederloze zeehonden - en gewonde dieren. "Natuurlijk speelt ethiek en dierenwelzijn een rol, en heb ik begrip voor groepen die op basis daarvan ingrijpen. Maar als ecoloog zou ik graag zien dat de overheid de regels voor de opvang van dieren aanpast. In andere landen worden deze dieren ter plekke uit hun lijden verlost. Ik zeg niet dat ik daar voor ben, maar enige terughoudendheid bij opvang is welkom. Zo is het niet vol te houden."
Nynke Osinga van de zeehondencrèche in Pieterburen stelt dat er ook nog iets als fatsoen is. "Als je een dier op het strand vindt, heb je een taak. Dat zeehondje laat je niet liggen. En door onze opvang kunnen we ook onderzoek doen naar de ziekte die de dieren treft. Waardoor er in de toekomst misschien minder opvang nodig is."
undefined
