Opeens is het Iran dat prima kan voetballen

Hello, how are you?", klinkt het als vanouds. Op deze plek, het plein dicht bij mijn huis, kan die vraag maar uit de mond van één persoon komen: de aanstekervuller. Een wat schimmig type dat zich al sinds mensenheugenis een weg baant door onze wijk en graag een praatje aanknoopt. Voor een appel en een ei vult hij je lege aansteker, maar die heb ik niet.

Het is iemand van wie je je afvraagt hoe hij met zo'n beroep kan rondkomen en of hij ze wel allemaal op een rijtje heeft. Dat laatste blijkt toch mee te vallen, want van één ding is hij goed op de hoogte: het gaat niet goed met het Nederlandse voetbal! "Hoe komt dat?", vraagt hij me streng, zijn loensende blik onophoudelijk in mijn ogen priemend. "Waar zijn 'Roet Goelliet' en 'Von Bastén' gebleven?"

In al die jaren moest ik het vrijwel wekelijks wel een keertje aanhoren. Van de groenteboer, de taxi-chauffeur of de dierenarts. Ze waren het er namelijk allemaal allang over eens: Nederland is niet alleen het land van de bloemen, maar ook dat van het voetbal. Goed voetbal. De echte wereld mocht dan bar, boos en bovenal chaotisch zijn, die van het voetbal was altijd lekker overzichtelijk; Nederlanders, die konden pas voetballen en Iraniërs hadden op dit gebied nog een hoop te leren.

Naast een voetbalwalhalla is Nederland volgens Iraniërs dus ook nog eens één groot bloemenparadijs. Mij was dat nooit zo opgevallen eigenlijk, misschien omdat ik de Keukenhof nog nooit heb bezocht. Ik zeg maar niet dat er ook heel veel plekken in Nederland zijn zonder bloemen. Lelijke, bloemloze wijken met heel veel beton, waar je nog niet dood gevonden zou willen worden.

Ook laat ik achterwege dat ik juist die mooie grasperken met struiken en bloemen langs de Iraanse wegen zo bewonder. Daar staan regelmatig een paar Afghaanse medewerkers van de Iraanse plantsoenendienst de struiken te snoeien in de meest wonderlijke vormen. Konijnen en herten bijvoorbeeld, helemaal gemaakt van struik! Die zul je in Nederland niet aantreffen.

Om uit een bloemrijk land te komen met een onberispelijke voetbalreputatie is niet onplezierig. Maar eeuwig kon het niet duren. Het Nederlandse team liet het al een tijd lang afweten, maar na de historisch slechte wedstrijd van vorige week zaterdag tegen Bulgarije is het echt gedaan met mijn plaatsvervangende trots. Iran daarentegen blijft maar winnen en is hard bezig zich te kwalificeren voor het WK. Wat maar bewijst dat de wereld, ook als het op voetbal aankomt, aan het veranderen is.

Dinsdag behaalde Iran weer zo'n zege. Het Azadi-stadion in Teheran zat helemaal volgepakt. Rond de honderdduizend supporters in een stadion dat eigenlijk gebouwd is voor maar 78.000 fans. En dan waren er alleen nog maar mannen, want vrouwen mogen in Iran het voetbalstadion nog steeds niet in. Iran wist met 1-0 te winnen van China en staat er veel beter voor dan Nederland.

Maar niet alleen op sportief gebied dreigt het positieve beeld van Nederland scheurtjes te vertonen. Ook op het politieke vlak is ons land zijn in Iran veronderstelde onschuld aan het verliezen. Zo werd onlangs op de Iraanse staatstelevisie uitgebreid verslag gedaan van de diplomatieke rel tussen Nederland en Turkije - maar ook weer niet zo uitgebreid dat het standpunt van de Nederlandse regering over het voetlicht werd gebracht. Dat van Erdogan kwam evenwel duidelijk over.

Veel Iraniërs vroegen me de dagen erna dan ook waarom Nederland nu zo 'flauw had gedaan' om het vliegtuig met de Turkse minister niet te laten landen. Pas toen ik uitlegde dat Nederland de publieke ruimte niet als een plek ziet voor politieke campagnes van andere landen, ontstond er begrip voor de Nederlandse maatregel.

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen. De aanstekervuller wacht nog steeds op een plausibele verklaring voor de slechte prestaties van Oranje. Om aan dit ongemakkelijke kruisverhoor te ontsnappen, vraag ik tegen beter weten in: "Zeg, ben je eigenlijk weleens in de Keukenhof geweest?"

undefined