'Opa de tassenmaker was een kunstenaar'

Leren tas van: Yvet Anna (59)

In bezit sinds: 2013

Aanschafwaarde: onbekend

"Wat is-ie mooi, hè? Mijn opa heeft deze tas gemaakt. Ik gebruik 'm zelden. Er past niet veel in - een lipstick, portemonnee en mobiel, dan zit-ie vol. De tas is het pronkstuk in mijn inloopkast met tassen en schoenen. Als ik aan het leer voel en de poederige geur binnenin opsnuif, dan teleporteer ik mezelf even naar het verleden.

Mijn opa was een Hongaar. In de jaren twintig besloot hij te emigreren. Vanwege het gebrek aan werk en de opkomst van het antisemitisme zag hij als Jood in Hongarije geen toekomst voor zichzelf. Amerika was waarschijnlijk zijn doel, maar hij kwam in Parijs terecht. Daar ontmoette hij mijn oma, ook Hongaars en Joods. Samen bouwden ze een nieuw bestaan op. Zij als hoedenmaakster, hij als maroquinier, oftewel tassenmaker. Maison Charles had een uitgebreide klantenkring. In die tijd liet bijna elke Parisienne wel een bruine en een zwarte tas maken, al dan niet passend bij haar schoenen.

Mijn moeder Georgette is in Parijs geboren en opgegroeid. Wat ik weet over onze familie heb ik van haar. Ze heeft haar geschiedenis voor mij opgeschreven. Het zijn indrukwekkende verhalen, vooral die over de oorlogsjaren. Zo vertelt ze over de stroman die op Maison Charles werd gezet toen Joden geen eigen bedrijf meer mochten hebben. Over het klooster waar haar ouders haar onderbrachten en de nonnen haar doopten - niemand mocht weten dat ze Joods was. En over de familieleden, onder wie haar halfzus Anna, die niet zijn teruggekomen.

Na de oorlog heeft ze tijdens een familiebezoek in Groningen mijn vader ontmoet: Ebbe, half Groninger, half Fries. Als ze hier niet kon aarden, beloofde hij haar, dan zouden ze verhuizen naar Parijs. Maar ik ben in Groningen geboren en opgegroeid. Want ook al viel ze met haar buiten-Groningse elegantie op, ze sprak al snel vloeiend Nederlands en redde zich prima.

Toen mijn grootuders overleden, erfden we onder meer een paar tassen en wat gereedschap van opa. Geniet jij er maar een poosje van, zei mijn moeder een paar jaar geleden.

Elke tas is prachtig, maar deze springt eruit. Dat is een beetje vanwege de kleur: als ik vroeger bij opa en oma in Parijs logeerde, dan sliep ik in de groene kamer. Het zit 'm ook in het prachtige salamanderleer en het mooie beslag. Moet je kijken hoe fantastisch hij er nog uitziet. Opa's liefde voor materialen en detail zie je erin terug. Hij was echt een kunstenaar.

De tas symboliseert die kant van mij die Hongaars, Frans, Joods en immigrant is. Mijn identiteit bestaat uit nog meer facetten - ik ben ook deels Fries en Gronings, moeder en kunstenaar. En hoe ouder ik word, hoe meer ik besef: het gaat erom dat je uit die facetten een keuze maakt. Wat vind ik belangrijk, wat past bij mij? Zo heb ik zelf mijn levensverhaal vormgegeven. Dat zit allemaal in deze tas. Ik ben er heel trots op."

undefined