Oostpools Meeuw is dartel, kunstzinnig en expressief

THEATER

Toneelgroep Oostpool

Een Meeuw

*****

Een oude man maakt wat houterige dansbewegingen. Een schot. De man valt neer, zijn roze pak kleurt wit. Dan komt de hele cast van 'Een Meeuw' stralend het toneel opgelopen. Als voor een slotapplaus. Om even kordaat weer af te gaan. Op twee acteurs na - en dan klinkt de eerste claus.

Het begin van 'Een Meeuw' door Toneelgroep Oostpool is expressief in zijn simpelheid. Door zogenaamd het einde te laten zien en dan pas echt te beginnen is volkomen duidelijk: wij gaan nu toneelspelen om met u te bekijken hoe het zover kon komen. Dat daar een dode meeuw ligt. En waarom dit ons allemaal aangaat.

In 'Een Meeuw' schetst Anton Tsjechov (1860-1904) de eeuwige eerzucht van de mens. Door regisseur Marcus Azzini gevat in de ondertitel 'Over het verlangen gezien te worden'. In werk én liefde. Met een generatiekloof en -strijd als motor.

De jonge Kostja (Vincent van der Valk) wil een wereldbestormend schrijver worden, wars van klassiek traditionele vormen. Zijn muze Nina (Sigrid ten Napel) wil net zo'n beroemde actrice worden als Kostja's moeder Arkadina (Ariane Schluter), die op haar beurt juist naar de eeuwige jeugd verlangt. Terwijl haar geliefde, de succesvolle Trigorin (Martijn Nieuwerf), zijn schrijverschap met vers bloed wil injecteren via de naïviteit van Nina.

Dat deze 'Meeuw' over nog veel meer gaat dan ambitie, onmacht en passie is aan alles af te zien. Het gaat ook over kunst, kunstenaars en het effect daarvan op beschouwer en emotie.

Met zijn artistieke team - scenograaf Theun Mosk, kostuumontwerpster Lotte Goos, lichtontwerper Yuri Schreuders, musicus Kasper Tarenskeen - heeft Azzini zich door het brede spectrum van de kunsten laten inspireren. En citeert daar verlekkerd uit. Zo is in het coulissedecor van gekleurde vlakken zowel iets van De Stijl als van David Hockney te herkennen. En in kostumering, grime en pruiken de conceptuele vervreemding van regisseuse Susanne Kennedy.

Dat de oude man vanaf een stoeltje tegen de achterwand commentaar lijkt te geven, soms muzikaal en neigend naar rap, verwijst naar de koorfunctie uit de Griekse tragedie. Of: zoals Arkadina met opgetrokken rok ongegeneerd "Jij bent van mij!" naar Trigorin schreeuwt, lijkt zij zo weggelopen uit de 'Virginia Woolf'.

Al die elementen zorgen voor een gelaagdheid die, ook als je dat allemaal niet herkent, de enscenering een verrassend dartel aanzien geven. Mede door het onmiskenbare spelplezier. Hoe droef ook het einde, je komt er blij vandaan. Om het esprit van kunst.

Tournee t/m 13-5: www.toneelgroepoostpool.nl

undefined