Oordeel

De aula van het hoofdstedelijk lyceum zit deze avond vol achtstegroepers en hun ouders. Onwennig kijkt dochter om zich heen, op zoek naar een bekend gezicht. Op het podium spelen derde- en vierdeklassers een onbegrijpelijk toneelstuk. "Zelf geschreven", zegt de docente na afloop vol trots. En dat de school een belangrijk predikaat heeft. Iets met kunst en cultuur.

Ik kijk opzij om te zien of dochter onder de indruk is. Maar ze hoort niets. Haar ogen speuren nog steeds naar iets vertrouwds.

Ze veert pas op als 'de afdelingsleider onderbouw' vertelt dat er niet in het gebouw wordt gegymd maar in een sportcomplex van de universiteit, twintig minuten fietsen verderop.

"Moet je daar dan in je eentje heen?" Er zit schrik in haar stem.

"De hele klas moet erheen, je fietst vast samen", zeg ik. Ze knikt kort.

Of ze bij filosofie wil kijken, vraag ik.

"Mwah."

Bij scheikunde?

"Nou, als jíj dat leuk vindt."

Even hier binnenwippen dan, bij biologie? Of zullen we het danslokaal zoeken?

Dochter lijkt pas adem te halen als ze in de gang een groepje meisjes uit haar klas ziet. "Ik vind er niks aan hier", roept een van hen al uit de verte. "Hartstikke saai, joh!" Dochter zegt niets.

Op een tafeltje zitten de twee oudste meisjes uit haar klas. "En, vinden het júllie het leuk?", vraag ik.

In een ooghoek zie ik dochter met haar ogen rollen. "Mám!"

De meisjes willen niet naar deze school, zeggen ze. In koor noemen ze de naam van hun voorkeur. Waarom ze hier dan zijn, vraag ik, want er zijn toch wel leukere dingen te bedenken dan je op een doordeweekse avond door een overvol schoolgebouw wurmen.

"Gewoon", zeggen ze.

Dochter trekt aan mijn mouw. Als we buiten gehoorsafstand zijn, imiteert ze me met een kinderachtig stemmetje: "En, vinden jullie het wél leuk?"

Of we dan maar naar huis zullen gaan, vraag ik. Maar ook dat idee vrolijkt haar niet erg op. Ze had het liefst bij de meisjes uit haar klas willen blijven staan, maar dat kon niet omdat ik in haar ogen zo debiel deed. Denk ik.

Op de fiets vraag ik nog maar eens hoe ze het vond. Ze haalt haar schouders op. "Kweenie."

Thuis duikt ze min of meer in haar mobiel. Geheim topoverleg met haar vriendinnen. Ik schat zo in dat het tot morgen na schooltijd duurt voordat de jury tot een oordeel is gekomen.

Omdat

Anniek van den Brand

vertrekt bij Trouw was dit haar laatste column in Tijd.

Reageren kan via: anniekvandenbrand@gmail.com

undefined