Onschuldig tot het tegendeel is bewezen

Camiel Eurlings? Altijd positief, vrolijk, warm, had geen vijanden. Kortom: een gouden vent. Tenminste, als je sommige politiek commentatoren moet geloven.

'Sneu voor hem, wat er nu gebeurt. Zo zielig, zo'n vrije val. Na alles wat hij al moest meemaken, bij de KLM. Ja, dit is wel het einde van de carrière van de gedoodverfde kroonprins van het CDA.'

'Als het waar is, dat hij zijn ex-vriendin heeft mishandeld. Want dat moet natuurlijk nog bewezen worden.'

'En waarom hoor je haar nou niet? Het schijnt een lastig mens te zijn.'

'Je hoort de verhalen maar van één kant.'

'Ach, hij kan nog altijd terugkomen in de politiek, hij is nog jong. Tijd heelt alle wonden.'

Met groeiende verbazing luister ik naar de gesprekken aan tafel bij de tv-show van Jinek. Zielig voor die man? Een politieke comeback? En wat nou als het wél waar blijkt te zijn, wat zijn ex-vriendin beweert. Dat hij haar inderdaad heeft mishandeld, met zwaar lichamelijk letsel tot gevolg? Is het dan nog steeds zo'n positieve, warme man? Heelt tijd echt alle wonden?

Ik heb het vaker gehoord, als het gesprek ging over 'huiselijk' geweld. Dat eerst nog maar eens bewezen moet worden dat het waar is, wat die vrouw zegt. Dat je onschuldig bent, tot het tegendeel is bewezen. Dat het toch zo'n aardige vent was, altijd in voor een praatje, prettig om mee samen te werken. Dat het zo'n mooi stel was, samen. Dat het toch niet waar kan zijn, dat hij haar iets aandeed.

En dan vinden sommige mensen het nog steeds gek dat zo weinig slachtoffers van geweld achter de voordeur aangifte doen tegen hun partner (volgens cijfers van Blijfgroep wordt maar één op de drie gevallen gemeld bij de politie, en van die slachtoffers doet vervolgens minder dan de helft uiteindelijk aangifte).

Ik vind dat niet zo gek. Sterker nog, ik snap dat heel goed. Ook ik was ooit, jaren geleden, zo'n slachtoffer dat een grote zonnebril opzette en nooit naar de politie ging.

Waarom niet, vraagt u zich af? Dat zal ik u uitleggen. Heel simpel: ik schaamde me dood. Dat een hoogopgeleide, stoere, onafhankelijke vrouw dit moest overkomen. Iemand met haar mond vol van vrouwenrechten en emancipatie. Ik zag mezelf al zitten, met mijn blauwe plekken bij de politie. En los daarvan: wie zou me geloven? Want ook mijn ex was in de ogen van velen 'zo'n aardige vent'.

Toen ik me jaren later beroepsmatig in het thema geweld achter de voordeur verdiepte, sprak ik veel vrouwen die mij hetzelfde verhaal vertelden. Opvallend veel hoogopgeleide, stoere, onafhankelijke vrouwen die, net als ik indertijd, liever hun mond hielden dan om hulp vroegen. Ook zij twijfelden of iemand hun verhaal zou geloven, want ook zij waren 'zo'n leuk stel'. Schaamte, angst, schuldgevoel zelfs.

De politie in Nederland is elke zes minuten bezig met een melding 'huiselijk geweld'. Als partnergeweld een virus was, dan was er allang een medicijn, zei een specialist van de politie ooit, naar aanleiding van die schrikbarende cijfers.

Dat medicijn zal er wel nooit komen, vrees ik. Maar een beetje meer begrip voor slachtoffers is alvast een begin. Want ook zij zijn onschuldig tot het tegendeel is bewezen.

undefined