Ondertussen ook in Griekenland: vluchtelingen
Terwijl de wereld gefocust denkt, praat en schrijft over de financiële situatie en de positie van Griekenland, referenda en de ondertussen welbekende hashtag #grexit, lees ik de updates van mijn vrienden Rikko, Alfard, Linda en Narda die zich op dit moment om heel andere redenen in dat veelbesproken land bevinden.
Nog maar een aantal weken geleden ontstond het plan om met ons clubje van de pop-upkerk maar eens met eigen ogen te gaan zien waar we ons nu al een tijd zo druk om maken. De verhalen over (boot)vluchtelingen houden ons namelijk behoorlijk bezig.
Eerst wilden we naar Lampedusa (Italië), de bekendste aanmeer-plaats van duizenden vluchtelingen in gammele bootjes. Maar na een beetje inlezen kwamen we al gauw tot de conclusie dat het Griekse Lesbos zéker zo veel bootvluchtelingen te verwerken krijgt. Het verschil: veel minder persaandacht en vooral nog minder middelen om de op dit moment circa 1400 vluchtelingen per dag ook maar iets van hulp te bieden na hun barre overtocht, veelal rechtstreeks vanuit de hel. De keuze was dus snel gemaakt, het werd Lesbos.
Maar toen kwamen er steeds meer berichten vanuit Calais, Frankrijk, waar naar schatting zo'n 3000 vluchtelingen in provisorische kampen wachten op een mogelijkheid de oversteek naar Groot-Brittannië te maken. Wat we vooral lazen, waren de verhalen van gefrustreerde vrachtwagenchauffeurs over alle pogingen van vluchtelingen om stiekem mee te liften door in, op of onder trucks te klimmen. Levensgevaarlijk, maar vooral ook strafbaar voor de chauffeurs wanneer hun verstekelingen worden ontdekt.
Een hels dilemma, want de toestanden daar in Calais zijn erbarmelijk. Een reden voor ons om ons op te splitsen. De eerste groep zit nu in Lesbos, en een tweede club (waaronder ondergetekende) vertrekt binnenkort naar Calais. Ons idee is dat wanneer je de narigheid met eigen ogen ziet, je je (nog meer) gaat engageren, waardoor je een verhaal nóg beter kan vertellen. Het effect van een goed verteld verhaal is dat het mensen raakt en dat is noodzakelijk, wil je een situatie veranderen.
De updates uit Lesbos raken me. De foto van aangespoelde roze zwembandjes die kinderen meekrijgen van mensensmokkelaars voor het geval ze op open zee in het water zouden raken! De verhalen van mensen die letterlijk hebben moeten rennen voor hun leven. Het uitbeelden van op hen gerichte machinegeweren. De angst in de ogen van moeders en kleine kinderen. De wanhoop. De opluchting bij de aanraking van Europees land. Wellicht tevergeefs...
De 70 kilometer lange wandeltocht die ze allemaal moeten maken om het punt te bereiken waar ze zich moeten melden voor een 30 dagen-visum waarmee ze Griekenland mogen doorreizen, op weg Europa in. De absurditeit van het feit dat er geen andere optie is, ook niet voor kinderen, zwangere vrouwen of kreupelen in verband met een oude antimensensmokkelwet: deze mensen mogen niet vervoerd worden, ook niet wanneer ze zelf een busticket kopen.
Wie toch iemand mee laat rijden, riskeert een boete van 4000 euro. Extra bizar wanneer je dit bekijkt in de context van een financiële crisis waarin de lokale bevolking nog best wat zou kunnen verdienen aan 1400 bustickets per dag. Dat allemaal. Ook in Griekenland.
undefined
