Oefenen: nee daar zit volgens haar zoon geen muziek in. Wat nu?

Haar ideaalplaatje: een sportclubje en muziekles. Zoon koos voor scouting en gitaarles. De dertienjarige puber gaat sinds september enthousiast naar die lessen toe. Maar dat thuis oefenen, dat gaat niet vanzelf.

Alleen als de moeder hem eraan herinnert, soms pas na een keer of drie, neemt de jongeman de gitaar op schoot. Helaas: het komt voor dat dat gezellige getokkel niet veel langer dan tien minuten duurt.

De moeder vindt het vervelend zo te moeten drammen. Maar ja, die lessen zijn niet goedkoop en met alleen een half uurtje les per week, wordt het natuurlijk nooit wat. Wat te doen, zo vraagt ze zich af. "Moet ik blijven hameren op dat repeteren, of mijn verwachtingen bijstellen?"

Wat leuk dat uw zoon naar muziekles gaat, zo reageert Anja van Keulen, hoofd educatie en participatie van Het Concertgebouw. De rest van het verhaal hoort ze niet voor het eerst: "Het is een bekend verschijnsel dat veel pubers liever niet al te veel oefenen. Ze vinden het heel leuk te spelen maar er echt hard voor werken zien ze niet altijd zitten. Dat vinden ze soms gewoon niet nodig."

Het kan helpen, zo tipt Van Keulen, om met de jongen naar een concert van een idool of gitarist te gaan. "Als hij met een professional op het podium in contact komt, ervaart hij wat er allemaal mogelijk is. Voor veel kinderen is het een goede stimulans geweest om toch zelf harder te gaan studeren."

Daarnaast raadt Van Keulen de moeder toch aan - hoewel geen gemakkelijke, leuke taak - haar zoon er steeds aan te blijven herinneren te studeren. "Ze zou een afspraak kunnen maken dat hij, als hij de dure lessen wil blijven volgen, elke dag ten minste een kwartier oefent. Een duidelijke deal zorgt misschien voor wat minder discussie."

Ook Erik Scherder, hoogleraar klinische neuropsychologie van de Vrije Universiteit stelt allereerst dat de moeder zich gelukkig mag prijzen met het enthousiasme waarmee zoonlief naar de gitaarlessen gaat. Haar verwachtingen over het thuis oefenen, voor een hoger doel in de verre toekomst - namelijk een echt nummer spelen - zijn voor een jongen van die leeftijd te hoog, zegt hij. "Motivatie en het nemen van initiatief zijn hersenfuncties die zich in de loop van de adolescentie en jonge volwassenheid pas verder ontwikkelen. Niet voor niets hangen kinderen op die leeftijd, en ook nog wat ouder, graag onderuitgezakt op de bank."

Scherder dicht de moeder een belangrijke rol toe: ze moet de frontale lob van haar zoon zijn, het deel van de hersenen dat bij de dertienjarige dus nog niet zo goed ontwikkeld is. Dat deel speelt, zo legt Scherder uit, een belangrijke rol bij 'ik pak mijn gitaar om te oefenen' (initiatief), het klinkt nog nergens naar, maar dat geeft niet (motivatie) en straks speel ik het ene nummer na het andere (inzicht in de gevolgen van je oefeningen voor de toekomst).

De hoogleraar zei ooit: "Muziek maken en beleven is onmisbaar voor de ontwikkeling van een prachtig stel hersens". Nu stelt hij: "Een instrument bespelen, betekent meer contact tussen de hersencellen, meer volume van de verbindingen tussen de hersengebieden en tussen de beide hersenhelften." Dat moet de moeder extra motiveren de puber van nu, gitarist in spe, toch elke keer weer een duwtje in de rug te geven.

Haar zoon zal haar eeuwig dankbaar zijn, aldus Scherder. Misschien nog niet nu meteen: "Maar wel als hij wat ouder is."

Reageren? Zelf een vraag insturen? Mail naar opvoedvraag@trouw.nl

undefined