Noordlaren kent 'zeer knusse' marathon op natuurijs

"Eigenlijk heb je vóór de wedstrijd al gewonnen", grijnst René Paas. Met 'je' bedoelt hij 'wij', of specifieker: 'wij, Groningen' - de provincie waarvan hij sinds vorig voorjaar Commissaris van de Koning is. In eerste instantie leek Noordlaren af te vallen, maar voor de nacht van dinsdag op woensdag werd genoeg vorst verwacht voor de millimeters die nodig waren.

Noordlaren is net een kerstkaart: berijpte bomen, witte weilanden en een knalblauwe lucht. Qua sfeer is dit meer een feestje dan een wedstrijd. Langs de kant wordt gemoedelijk gepraat, gelachen en op schouders geslagen, terwijl de schaatsers voorbij scheren op de pikzwarte ijsvloer.

Tsjak. Tsjak. Tsjak.

Paas geniet, want zeg nu zelf: die rijp over de baan, die lucht, die schoonheid waarmee de schaatsers in de slag liggen. Zelf schaatst hij een beetje. ''Maar ik heb het op latere leeftijd geleerd, en dan wordt het nooit meer mooi. Als ik dit zie, maakt me dat verschrikkelijk jaloers.''

Achter de bar schenkt Ina Kroeze hete koffie in kartonnen bekers. Haar man Kars is ijsmeester, de kinderen helpen mee, een dochter is druk in de weer met broodjes. "Ehm, zij moeten natuurlijk eigenlijk op school zitten'', mompelt ze een beetje schuldbewust.

Maar ja. Kom daar eens mee aan, als De Marathon in de lucht hangt, in een schaatsgezin, want dat zijn ze. "Wij zijn er allebei gek op, en dat hebben we onze kinderen natuurlijk ook meegegeven. De schaatssfeer is zo gemoedelijk, zo vriendelijk. Het is echt een feestje. 'Ik ken u niet, maar ik zie u al jaren', zei een meneer net tegen me. Dát.''

In huize Kroeze werd gejuicht en gehuild, lacht Ina, toen de knoop doorging voor Noordlaren. "En toen trad de machine in werking: ik doe de koffie, jij doet dit, jij doet dat. Dat heb je met zo'n team, iedereen weet precies wat hij moet doen.''

En die rivaliteit dan met de andere dorpen? Och, zegt ze, ook dát is met een knipoog. ''Ik had het Haaksbergen ook gegund hoor. Maar het is wel extra mooi als het in ons eigen dorp is, ja."

Langs de baan staan Theo Koelen en Derk Klumpers. Achter op hun rode jasjes staat 'IJs- en skeelerclub Haaksbergen'. Die hebben vast een baaldag? "Welnee joh'', lacht Klumpers. ''Vorig jaar hadden wij 'm. Nu zij. Zo werkt het. De media maken ervan dat het een keiharde strijd is, maar dat valt reuze mee." Hij laat een fles Hoksebargs kruidenbitter zien. "Kijk, we hebben zelfs een cadeautje voor de club meegenomen. Da's een beetje de traditie.''

Schaatsen zit in onze genen, mijmert Koelen. Ook hij laat zich niet verleiden tot een sneer. Maar, knipoogt hij: "Als het vanavond was geweest, hadden wíj 'm gehad.''