Niki Terpstra kan het nog, over kasseien rijden, en soleert naar winst in E3

Niki Terpstra was in het Belgische Harelbeke zo ongelooflijk blij met zijn overwinning in de E3 Harelbeke, dat hij kort na de finish zijn verzorger zowat omver trok. De omhelzing was innig, zo kort na zijn lange succesvolle solo. De laatste 24 kilometer had hij alleen gereden, nadat hij met ploegmaat Yves Lampaert op 72,2 kilometer van de finish was weggereden uit het peloton.

Hij had de overwinning nodig, Terpstra. Een gemist 2017, waarin hij na een harde val in Parijs-Roubaix nooit meer in echt goede vorm geraakte, deed hem onzeker aan het seizoen beginnen. Toen hij eind februari bij het Omloop het Nieuwsblad bovendien nooit lekker in de wedstrijd zat, kreeg hij openlijk kritiek van ploegleider Wilfried Peeters te verduren.

Het was daarom al een grote mentale stap toen hij drie dagen na die mislukte koers de GP Le Samyn won, de openingskoers in Wallonië met zestien kasseistroken. In het Belgische Dour, waar die wedstrijd finisht, rolden na afloop tranen over zijn wangen.

Niet voor niets. Die laatste rit mag dan wel een ‘kleinere’ koers zijn op de kalender, maar het was juist die die zege die Terpstra over een drempel heen hielp. Het was de afsluiting van zijn mindere periode. “Toen had ik het gevoel dat ik terug was.” En dan, bijna Cruyffiaans: “Ik was nooit weg, maar was wel terug.”

Zijn zege vandaag was weer een tweede bevestiging dat hij het nog steeds kan, hard over kasseien rijden. Zeker in een wedstrijd waarin het niveau hoog was. De E3 Harelbeke komt inmiddels als eerst in de voor wielerminnend België ‘heilige week’, met nu nog Gent-Wevelgem, Dwars door Vlaanderen en de hoogmis volgende week zondag: de Ronde van Vlaanderen. Wie nu in de regio is, ziet de regionale trots vertolkt door duizenden wielerfans. Bijna alle favorieten waren gisteren aanwezig.

Banaan

In die sfeer fietsen en voor alle favorieten finishen, dat maakte het voor Terpstra een bijzondere overwinning. Na afloop sprak hij in zijn eerste interview na de finish zinnen uit het lied ‘Banaan’ van rapper Jebroer. “Ik had mijn stoute schoenen aan… ik lust geen appel en geen kiwi, ik wil gaan met die banaan.”

Zo’n nummer citeren, dat doet de 33-jarige Terpstra wel vaker. Bijvoorbeeld in Dwars door Vlaanderen 2014 (“Ik dacht, verdomd ik win”). De rap van Jebroer had lang in zijn hoofd gezeten, lachte hij. “Het staat in de playlist die we in de bus draaien.” Waarom hij het niet eerder deed? “De vorige keer dat ik won, vergat ik hem.”

De E3 Harelbeke winnen, dat kan het voorjaar al geslaagd laten zijn. Was het daarom dat Terpstra al op 72,2 kilometer voor de finish (de top van de Taaienberg) ging aanvallen met zijn ploegmaat Lampaert? Nee, dat was zeker niet gepland, vertelde Terpstra. Maar ja, ze reden hard de Taaienberg op, en toen moesten ze maar door.

Het werd een duotijdrit voor twee coureurs in het blauw. Het was te ver om alleen te gaan. De Nederlander had zijn kompaan nodig, ook al reed de Noord-Hollander zowel op de Paterberg, de Oude Kwaremont en de Karnemelkbeekstraat Lampaert uit zijn wiel.

Op 24 kilometer van de streep was het toch klaar bij de Belg. Hij loste op de Varent, de laatste kasseienstrook. Terpstra, de lippen wit van het slijm, reed daarna een ‘verschrikkelijk’ eind naar de finish. “De druk lag echt bij mezelf. Ik dacht: als ik een jaar weggooi, moet ik zorgen dat ik het volgende jaar weer goed rijd. En winnen, dat is altijd goed.”