Nijdig weglopen loont meer dan blijven zitten
Laatst had ik het weer. Pieter Storms lag onder vuur van Jort Kelder (’DWDD’) en ik kroop naar het puntje van mijn stoel. „Vertrek!”, riep ik. „Nu! En neem je Vleeschdragertje Brink alsjeblieft mee!” Weglopen uit tv-programma’s, het liefst live, is altijd spannend en de vertrekker wordt er nooit slechter van.
Kortgeleden stapte Wikileaksoprichter Julian Assange op tijdens een CNN-interview. Journaliste Atika Shubert dreef Assange tot woede toen ze nauwelijks geïnteresseerd bleek in zijn oorlogsonthullingen, maar des te meer in een Zweedse beschuldiging van verkrachting tegen Assange. „Als je de dood van 104.000 burgers in Irak wilt bezoedelen met persoonlijke aanvallen, ga ik nu weg.” En hij vertrok.
Sindsdien heeft Assange alleen maar meer steun gekregen. In de Vlaamse talkshow ’Reyers laat’ betichtte presentator Lieven van Gils de CNN-journaliste van een dubbele agenda. „Ze heeft gedacht: Ik ga doordrukken. Dan stapt hij op en gaat mijn scoop de wereld rond.” Van Gils’ gast, de komiek Bert Gabriëls, verweet Shubert machtsmisbruik. De niet-aflatende aanvallen op Assanges integriteit hebben geleid tot een steunbetuiging van zo’n 150 onderzoeksjournalisten.
Assange was al beroemd, maar voor wie dat probeert te worden, is er maar één remedie: nijdig wegbenen uit tv-shows. De kunstenaar Jonas Staal – Nooit van gehoord? Klopt! – gebruikte zijn optreden in ’Nova College Tour’ in zijn voordeel. Nadat hij in januari was weggelopen uit een debat met NVU-leider Constant Kusters, bouwde hij het incident uit tot een performance in Arti et Amicitiae en schreef er een verhandeling over in 609 Magazine. Bij ’Nova College Tour’ bleven ze laconiek onder zijn kippendrift. „Hij heeft ons in ieder geval de hand gedrukt”, klonk het stoïcijns.
Dat laatste was een plaagstootje richting Mohammed Enait, de notoire anti-handenschudder die een maand eerder was opgestapt bij ’Pauw & Witteman’. De raadsman, die ook weigert op te staan voor de rechterlijke macht, raakte bijzonder geïrriteerd over Jeroen Pauws gesar over het mutsje op zijn hoofd. De zittende advocaat bleek ineens heel wat soepeler in de benen dan menigeen had vermoed.
Enait kon direct op steun rekenen. Drie dagen na het voorval verscheen op de site Villamedia een bozig stuk van medemoslim en (nu) Avro-journalist Abdellah Dami. Pauw had het aanzien van zijn talkshow en de waardigheid van Enait geschonden, vond deze. Drie jaar eerder was er een ander moslimincident. De ’Meiden van Halal’ trokken zich na het zien van beelden van ’Spuiten en slikken’ geshockeerd terug uit het programma van Sonja Barend. Een gesprek met hen over seks op tv viel in het water. In plaats daarvan eisten ze een verklaring te mogen afgeven. Dat gebeurde. De vrije Nederlandse normen mochten niet worden opgedrongen aan moslims, sprak het drietal fel.
Weglopen loont meer dan blijven zitten. Je wordt gezien als underdog en wekt sympathie (Assange en Enait), je gebruikt het voor personal branding (Staal) of voor versterking van je invloed (Meiden van Halal).
Opstappen in Hilversum, ik kan het iedereen aanbevelen.
