OverzichtBoekrecensies
Niet de mooiste, wel de beste gedichten: dit zijn de boekrecensies van deze week
Alle boekrecensies die dit weekend in Tijdgeest verschenen, vindt u terug in dit overzicht.
Arlene Heyman - Artefact (Roman)
Florian Illies - Liefde in tijden van haat. 1929-1939. (Geschiedenis)
Philip Larkin - Het leven met een gat erin. (Poëzie)
En lees hier ook welke boeken u beslist in de koffer moet stoppen mocht u toevallig naar Noorwegen of Zweden op vakantie gaan dit jaar..
Lottie heeft ‘slechts een paar kilo overgewicht’ en ze doodt labratten: ‘Artefact’ is haar verhaal
In de openingsscène van Arlene Heymans Artefact zingt Lottie Levinson met zachte stem een slaapliedje voor de ratten die ze in een ijzeren kooitje door het laboratorium draagt in een poging ze te kalmeren. Bij haar werkbank aangekomen scheidt ze met een mes de kop van een van de dieren van de rest van het spartelende lijf. Met haar scalpel en forceps verwijdert ze de speekselklieren onder de tong en de kaak en legt die in een bekerglas met fixatief, waarna de volgende al onraad bespeurende rat aan de beurt is
Jarenlang leurde Heyman (80), bekend van Grote boze seks, met haar magnum opus Artefact. Uitgevers zagen het niet zitten, maar ze hield vol. Gelukkig maar. Het is een grote en in alle opzichten bevredigende roman. Lees hier de recensie
Florian Illies beschrijft een vrolijk-vrije boel in het vooroorlogse Berlijn
Altijd gedacht dat de seksuele revolutie pas in de jaren zestig uitbrak? Dat er toen pas voor het eerst geëxperimenteerd werd met open huwelijken, bleek dat de liefde meer smaken kende dan heteroseks en een vrouw niet meteen een slet & sloerie was als ze niet als maagd het huwelijk in ging? Dat je ook kon scheiden? Nou, ga dan eens met Florian Illies (1971) een eeuw terug in de tijd, naar de gouden nadagen van de roerige jaren twintig, toen het in artistiek Berlijn een grote vrolijk-vrije boel was. Lees hier de hele recensie.
De poëzie van de humeurige maar messcherpe Philip Larkin behoort tot het beste van wereldliteratuur
Het is een iconische foto: een kalende man met hoornen bril in een geruit tweed jasje leunend tegen een grenssteen met daarop de naam en het wapen van Engeland: Philip Larkin. Er zijn weinig dichters die Engelser zijn dan deze dichter; zelfs John Betjeman, befaamd Poet Laureate uit zijn tijd, haalt het niet bij hem. Deze zomer verscheen een tweetalige bloemlezing van de poëzie van de Engelse dichter Philip Larkin (1922-1983). Zijn gedichten zijn misschien niet de mooiste maar wel de beste. Lees hier de hele recensie.
