Niet al te blij voetballen tijdens de Ashoera
Brommende tromslagen klinken door de straten van Teheran. Mannen slaan zich weeklagend op de borst. Het is weer de tijd van Ta'asoea en Ashoera, de negende en tiende dag van de rouwmaand Moharram. Het is het hoogtepunt op de sjiitische kalender - de dagen dat Iran rouwt om imam Hoessein, de kleinzoon van de profeet Mohammed die in 680 in Kerbela op gruwelijke wijze werd vermoord door Shimr.
Op straat wordt eten uitgedeeld, de nasri, want het geven van voedsel zou God gunstig stemmen. Vrijwel iedereen draagt zwarte kleding. Het is uit den boze om iets roods aan te trekken omdat dat de kleur is van imam Hoesseins vijand Shimr. 's Avonds wordt er collectief gehuild in totaal verduisterde rouwhuizen. Voor jonge mannen is het stiekem best stoer om in een processie te lopen waarin de deelnemers zichzelf ritmisch op de borst slaan.
Veel Iraniërs kijken dan ook uit naar deze rouwmaand vol saamhorigheid. Toch klinken er ook steeds meer kritische geluiden. Want je zult maar naast een 'Hosseinije' wonen waar dagen achtereen het drama van Kerbela wordt nagespeeld en luide rouwliederen tot diep in de nacht klinken. Zo deed een verpleegster van een kraamafdeling haar beklag via een illegaal Iraans satellietkanaal dat die klaagliederen nou niet echt bevorderlijk zijn voor het bevallingsproces en dat ze de pasgeboren baby's uit de slaap houden.
De rouwprocessies zorgen natuurlijk ook voor verkeersopstoppingen, soms met fatale gevolgen. En er duiken ieder jaar wel een paar gevallen van voedselvergiftiging op, veroorzaakt door de nasri.
Dit jaar waren de rouwdagen extra lastig, omdat ze samenvielen met een belangrijk sportevenement. Iran moest op Ta'asoea een wedstrijd spelen tegen Zuid-Korea: niet zomaar een potje voetbal maar een kwalificatiewedstrijd voor het wereldkampioenschap dat in 2018 in Rusland wordt gehouden. Voorafgaand aan de wedstrijd brak er onder de Iraanse geestelijkheid een enorme discussie los over de vraag of dit eigenlijk wel kon. Want wat nou als Iran een doelpunt zou maken? Was het niet vreselijk ongepast om te gaan juichen op zo'n belangrijke rouwdag?
Iran probeerde om die reden de wedstrijd te verplaatsen, maar de Fifa ging niet akkoord. Irans nationale veiligheidsraad kwam er daarop zelfs aan te pas om het besluit te nemen dat de wedstrijd toch echt door moest gaan.
Uiteindelijk concludeerde een aantal Iraanse geestelijken dat imam Hoessein goed geïntegreerd moest worden in het hele gebeuren. De geestelijken riepen de supporters daarom op zich in het zwart te kleden. Overal in het Azadi-stadion in Teheran hingen spandoeken met teksten als: 'Imam Hoessein, de ark van redding', de Iraanse spelers droegen een zwarte rouwband om hun bovenarm. Tijdens de rust was bovendien een zanger ingehuurd die religieuze rouwliederen zong. Hij koos voor een interactieve aanpak waarbij de voetbalsupporters ook vaak, lang en hard 'O Hoessein' moesten roepen.
Het Koreaanse team was zoals altijd gehuld in het rood, de kleur van Shimr. Een nieuw Kerbela leek geboren. Maar deze keer liep het goed af voor Iran: het won met 1-0.
De commentator haastte zich om te zeggen dat 'niemand hier echt blij mee was'.
undefined
