Neem eens een zwerfhond in plaats van een aap

De Iraanse fauna is behoorlijk divers. Het land heeft onder meer beren, gazellen, jakhalzen, wilde zwijnen, herten, panters, lynxen en dolfijnen. Maar het kan natuurlijk altijd nog beter. Vroeger had je leeuwen en tijgers in Iran. Zelfs olifanten. Nu herbergt het land de laatste Aziatische cheetahs, een bescheiden groepje van ongeveer vijftig exemplaren.

Wilde, exotische dieren zijn ook populair als huisdier en, hoewel verboden, makkelijk aan te schaffen voor wie geld heeft. Ik kende vroeger zelf ook zo'n tamelijk glad mannetje dat in dieren handelde. Hij had een hondenfokkerij buiten de stad en kon je ieder hondenras leveren dat je maar wilde. Katten had hij opeens ook. Dat was al dubieus genoeg want een goede fokker specialiseert zich. Maar daarmee was de kous niet af. "Wilt u niet iets aparters?" vroeg hij me tijdens een vrijblijvend bezoek. "U zult er even een weekje op moeten wachten maar ik kan alles leveren. Apen, leeuwenwelpjes, wolven, slangen, zelfs krokodillen."

Ik bedankte hem hartelijk voor dit onalledaagse aanbod en besloot dat ik van dit smoezelige mannetje met zijn smokkelaarscontacten niets wilde. Zelfs geen ordinaire hond of kat.

Toch is er blijkbaar een markt voor exotische dieren. Ze vormen het nieuwste statussymbool in het Midden-Oosten. Vooral jonge mannen steken hun vrienden graag de loef af met een prijzige aap of tijger. Als ze klein en handelbaar zijn, is het natuurlijk reuzeleuk: zo'n aapje op je schouder dat speels aan je haar trekt of zo'n welpje op schoot dat vertederend je hand likt.

Maar op een gegeven moment ontgroeien ze zowel het zestig vierkante meter tellende appartementje als hun eigenaar en worden ze op straat gezet. Het komt dan ook regelmatig voor dat er in het Iraanse straatbeeld een leeuw of aap opduikt, wat natuurlijk tot de nodige hilariteit leidt.

Toch zijn er mensen die wel weten hoe ze met wilde dieren om moeten gaan. Zoals de bekende dierentrainer Amir Rahbari, een soort Iraanse Freek Vonk, die vooral met acteurs werkt en hen leert hun angst voor wilde dieren te bedwingen. Hij woont al jaren in kleine appartementjes met zijn aap, drie slangen, adelaar en krokodil. Zijn vele honden en wolven houdt hij in een grote tuin buiten de stad. Minstens twee keer per jaar verhuist hij noodgedwongen wanneer zijn buren achter zijn beestenboel zijn gekomen en moeilijk gaan doen.

Helaas is lang niet iedereen zo diervriendelijk als deze Amir. In de Iraanse media komen regelmatig zeer verontrustende berichten langs. Van jagers die een beer hebben doodgeschoten in de bossen bij de Kaspische Zee bijvoorbeeld.

Maar het zijn niet alleen beren die doodgeschoten te worden. Ook zwerfhonden lopen op dit gebied veel risico. Gemeenten zijn namelijk bang dat de beesten ziekten zoals hondsdolheid verspreiden. Ze vangen om te vaccineren kost te veel tijd en moeite. Dus huren ze niet zelden speciale krachten in om de honden te doden. Wanneer deze omgerekend zo'n tien dollar per gedode zwerfhond krijgen, zullen ze zoveel mogelijk honden op een zo makkelijke mogelijke manier willen ombrengen. De dieren worden dan afgeschoten of geïnjecteerd met gif.

Sinds de opkomst van sociale media worden gruwelijke beelden hiervan steeds vaker verspreid onder de Iraanse bevolking en neemt de weerstand hiertegen toe.

Dierenactivisten hebben inmiddels opvangcentra voor deze zwerfhonden opgericht en bieden gemeenten aan de viervoeters te vaccineren en te steriliseren zodat de populatie op diervriendelijke wijze zal afnemen. Maar er wordt nauwelijks naar hen geluisterd. De activisten durven de behandelde dieren vaak niet meer vrij te laten uit angst dat deze alsnog gedood zullen worden en zoeken pleeggezinnen in binnen- en buitenland om ze een warm thuis te geven.

Toch nog een lichtpuntje in de duistere wereld van het dierenleed: twee jaar geleden heeft Iran (net als Nederland) het gebruik van wilde dieren in circussen verboden.

undefined