Nederland zet zichzelf buitenspel door onthouden van steun aan Palestijnen
De geschiedenis is niet barmhartig geweest voor de Palestijnen sinds de Verenigde Naties in 1947 kwamen met een delingsplan dat moest leiden tot twee staten, Israël en Palestina. De Palestijnen dragen daar zelf zeker ook verantwoordelijkheid voor, maar dat doet niets af aan de noodzaak om het plan uit 1947 alsnog te verwezenlijken. Dat er al sinds 1948 wel een Joodse staat bestaat en geen Palestijnse, betekent niet alleen dat er sprake is van onrecht, het is ook een van de factoren die vrede in de weg staan. De onevenwichtigheid tussen beide partijen werkt aan Israëlische zijde een gevaarlijke overwinnaarsmentaliteit in de hand.
Daarom is het ongelukkig dat de Nederlandse regering zich in de Algemene Vergadering van de VN van stemming heeft onthouden bij de resolutie die Palestina de status geeft van 'waarnemende staat' in plaats van 'waarnemende entiteit', zoals tot dusver het geval was. Dat minister Timmermans besloot Nederland buitenspel te zetten, stelt des te meer teleur omdat verwacht mocht worden dat deze regering, bevrijd van gedoogpartner PVV, zich minder slaafs zou opstellen tegenover de onvruchtbare koers van de Israëlische premier Netanjahoe.
Timmermans, die als PvdA-Kamerlid wel degelijk oog had voor het lot van de Palestijnen, noemde hun VN-aanvraag 'ontijdig en onverstandig', en koos daarmee - onder druk van coalitiepartner VVD - voor een opstelling die Nederland isoleert van de meeste Europese landen. De Nederlandse regering werd zelfs 'links' ingehaald door de Israëlische oud-premier Olmert, die verklaarde dat erkenning voor de Palestijnen bij de VN geheel past in het streven naar een tweestatenoplossing: "Ik zie geen reden om er tegen te zijn."
De oud-premier voegde er terecht aan toe dat de Israëlische regering eindelijk eens moet beginnen met 'serieuze onderhandelingen', gebaseerd op de grenzen van 1967. Dat is ook de boodschap die uitgaat van de steun die de Palestijnen hebben gekregen van andere landen dan Nederland: dit conflict duurt al veel te lang, het is niet langer gerechtvaardigd de status van de Palestijnen af te laten hangen van de onwillige houding van Israël; de overgrote meerderheid van de VN-lidstaten erkent Palestina als staat en roept Israël op met die staat tot een vredesakkoord te komen.
Eenzijdig is deze boodschap niet: met de erkenning voor de Palestijnse rechten komt ook verantwoordelijkheid. Voor geweld tegen Israël van de zijde van de nieuwe 'waarnemende staat' bij de VN kan geen plaats zijn.
