Nederland gastvrij? Laat me niet lachen

Wij zijn hier natuurlijk heel gastvrij, in vergelijking met wat ze daar gewend zijn', hoorde ik laatst iemand zeggen over Nederland en nieuwkomers. Ik verslikte me zowat. Nederland gastvrij? Laat me niet lachen.

Nog even los van Oranje, Woerden, Rosmalen en andere recente dieptepunten, is ook ons officiële migratiebeleid nou niet direct wat je noemt een warm bad. Dat mijn buitenlandse partner hier überhaupt wil wonen, mag gerust een wonder heten.

Bij zijn allereerste bezoek als toerist werd hij prompt door de marechaussee uit de rij gevist. Pas nadat ik had verklaard hem te kennen, in staat te zijn hem te huisvesten en te onderhouden gedurende zijn verblijf, en er bovendien garant voor te staan dat hij na zijn bezoek ook weer terug zou gaan, mocht hij mee. Dat we diezelfde vragen al uitgebreid in de aanvraag van zijn toeristenvisum hadden moeten beantwoorden, dat deed niet ter zake. Regels zijn regels mevrouw. Welkom in Nederland!

Het echte werk begon pas toen mijn partner besloot zich bij mij te willen vestigen. Stap één is dan: inburgeren in het land van herkomst. 'Naar Nederland', het lespakket ter voorbereiding op het inburgeringsexamen, biedt behalve lesboeken ook een film. Terwijl mijn partner zich boog over de verleden tijd van 'zijn', besloot ik die eens te bekijken. Een aanrader, zo bleek al gauw.

Als je goed luistert, hoor je de gure oostenwind waaien, nog voor de film goed en wel begonnen is. 'Het was wel erg koud!'

'Je krijgt hier niet een hartelijk welkom.' 'Mensen zijn afstandelijk.' 'Ik denk dat je als nieuwkomer er rekening mee moet houden dat Nederlanders weinig geduld hebben.' 'Je moet hier heel zelfstandig zijn en dat is niet voor iedereen te doen.'

En net als je denkt dat het niet erger kan: 'als er nu een overstroming was, zou een groot deel van Nederland onder water verdwijnen.'

Weet u het zeker, dames en heren inburgeraars? Wilt u zich echt vestigen in dat akelige land?

Op een toon die de meeste jeugdjournaalkijkertjes veel te kinderachtig zouden vinden, worden de nieuwkomers in spe gedurende een tenenkrommende twee uur getrakteerd op een opeenstapeling van open deuren.

'De hoofdstad heet Amsterdam.' 'Er is openbaar vervoer, er zijn bussen en treinen.' 'Daarvoor moet je wel een kaartje kopen.'

Werkelijk? Je meent het.

Men maakt kennis met een nogal onhandige mijnheer, zogenaamd net gearriveerd in Nederland, die niet weet hoe een draaideur werkt. Nee, want draaideuren zijn natuurlijk ook typisch Nederlands. Die hebben ze daar niet, in de landen-van-herkomst.

Vervolgens legt een mevrouw uit dat de meeste mensen in het westen wonen. Ondertussen zie je beelden van een topless-mevrouw die in slow motion uit de Noordzee komt lopen, recht op de kijker af. Ze kijkt daarbij onverschrokken de camera in, alsof ze zeggen wil: 'ja, blote borsten zijn er ook in Nederland. En als dat je niet zint, dan kom je maar niet'.

En dan heb ik het nog niet eens over de bijbehorende oefenvragen. Of je in Nederland je vrouw mag slaan, bijvoorbeeld. Of discrimineren in Nederland is toegestaan. En, mijn favoriet: welke taal je leert in de Nederlandse taalles.

Mijn partner kon er wel om lachen. Hij haalde doodleuk een tien voor het onderdeel Kennis van de Nederlandse Samenleving.

Welkom in Nederland.

undefined