Nadenken is nodig, maar ook: laten gaan Ella van Poucke

"Als er iets opgelost moet worden, droom ik daarover. Slapen helpt bij de ontwikkeling van de muziek waaraan ik werk; als ik een stuk studeer en er gaat een nacht overheen, dan heeft het kunnen bezinken en dan is er een dag later van alles op zijn plek gevallen. Nachtmerries heb ik zelden. Hoewel, een van de nare dingen waarvan ik zwetend wakker kan worden, is dat je goed voorbereid op het podium stapt en dat dan blijkt dat je een heel ander stuk moet uitvoeren.

Vroeger dacht ik bij mensen die muziek maken: dit wil ik ook, dit is het beste wat er is! Het Celloconcert van Dvorák spelen in het Concertgebouw, dat leek me heel gaaf. Dat was een droom, maar ik wist ook dat ik het, met hard werken, ooit voor elkaar zou kunnen krijgen. Ik hou van uitdaging: toen ik acht was, kreeg ik de bladmuziek van de Bachsuites. Die wilde ik zó graag spelen, maar ik was er nog helemaal niet klaar voor. Had ik iets om naar uit te kijken, om van te dromen.

Wat ik nu mag doen is fantastisch, in die zin is mijn droom helemaal uitgekomen. Ik verlang niet naar meer, maar ik wil mezelf wel blijven ontwikkelen. Ik word steeds kritischer, en zo dienen zich steeds nieuwe onderwerpen aan om aan te werken. Een einddoel heb ik niet, je weet toch nooit hoe het loopt met je leven.

Ik ben behoorlijk perfectionistisch, altijd geweest. En ik denk ook dat dat belangrijk is, in iedere kunstvorm, anders loop je vast. Stel je voor dat je na een tijdje denkt: nu is het klaar, nu ben ik goed, dan houdt het vak op voor je. Je moet altijd verder leren. Mijn perfectionisme zit me ook in de weg. Nadenken over alles is nodig, maar ook: laten gaan. Die balans is lastig.

Iets voor het eerst spelen, vind ik eng; als je vlak voor je op moet over die moeilijke maten nadenkt, dat is echt ver-schrik-ke-lijk.

Ik weet nog dat ik voor het eerst Schuberts 'Arpeggione' uitvoerde, toen wilde ik zo snel mogelijk weer van het podium af, het duurde zó lang, dat stuk, en ik vond het doodeng om te spelen.

Wat als ik geen muziek meer zou kunnen maken? Vreselijk. Muziek is groots, is alles voor me. Het idee dat ik niet meer zou kunnen spelen, door wat dan ook, daar denk ik nauwelijks aan, want in angst leven is niks voor mij.

Als ik toch eens met Leonard Bernstein had kunnen samenwerken, of voor Pablo Casals spelen of Bach ontmoeten ... Bernard Haitink, Murray Perahia, Cecilia Bartoli, er zijn zoveel musici met wie het fantastisch zou zijn op te treden. Gary Hoffman is een van mijn favoriete cellisten. Hij is eerlijk en blijft zichzelf in zijn spel. Als ik hem hoor, denk ik: zo moet het. Heel natuurlijk, geen maniertjes. Dat streef ik ook na."

Ella van Poucke (1994) is celliste. Ze studeert aan de Duitse Kronberg Academy. Samen met haar broer, de pianist Nicolas van Poucke, zette ze het Kamermuziek Festival Amsterdam op. Concertagenda: ellavanpoucke.com

undefined