Naar de rosse buurt, scheids!
Daar zit ik dan, als feministische Ajacied. Middenin het thuisvak in het ADO-stadion, omringd door de harde kern. Hoe hard die is, blijkt nog voor de wedstrijd goed en wel begonnen is. 'Kankerhoeren!!! Alle Joden aan het gas!' klinkt het om ons heen.
"Ik weet niet of ik hier wel wil zijn", fluistert mijn vriendin, die in het hele stadion de enige lijkt met een hoofddoek. 'Refugees not welcome!' , lezen we meteen na binnenkomst op een sticker die pontificaal naast de bar was geplakt, en er zo te zien al een tijdje hing.
Waar is de KNVB, vraag ik mij af. En waarom moest ik ook alweer zo nodig naar het ADO-stadion? Oh ja, voor de Goede Zaak: om het vrouwenvoetbal te steunen. Niet dat dat erg opschiet, met kaartjes van 5 euro per stuk.
Ik was geïnspireerd door de strijdlust van de Amerikaanse voetbaldames, die onlangs hun bond aanklaagden om het beloningsverschil tussen hen en het herenelftal aan te vechten.
Een historische rechtszaak, volgens velen. Want ze hebben een punt. De regerend wereldkampioenen winnen meer en trekken meer kijkers dan hun mannelijke collega's, maar verdienen slechts een fractie van wat de heren verdienen.
Ook in Nederland hobbelt het damesvoetbal nog steeds achter de heren aan. In 2011 doekte drievoudig landskampioen AZ doodleuk hun hele vrouwenelftal op 'wegens geldgebrek', terwijl naar verluidt hun hele damesteam evenveel kostte als één speler van het herenelftal. "Vouwenvoetbal levert gewoon te weinig op", zeggen de sceptici. "Het niveau ligt een stuk lager dan bij de heren." Ja, nogal logisch als er niet in wordt geïnvesteerd.
Ik besluit om de daad bij het woord te voegen en het vrouwenelftal van mijn club Ajax in de bekerfinale toe te juichen. Maar doordat mijn Haagse vrienden de kaartjes hebben besteld, kon het gebeuren dat we midden in het thuisvak zijn beland. "Misschien beter als je je Ajax-liefde even voor je houdt", zeiden ze nog. "Ach, zo'n vaart zal dat toch niet lopen, bij het damesvoetbal?", antwoordde ik naïef.
Dat de bijna geheel uit mannen bestaande harde kern tot mijn verbazing mee bleek gekomen om 'hun' vrouwen te steunen, zag ik nog heel even als een stap in de richting van de emancipatie van het vrouwenvoetbal. Maar de seksistische (en anti-semitische) bagger die deze heren vervolgens uitkramen doet mijn hoop gauw vervliegen. En niemand die er iets aan doet.
De scheidsrechter is hier overigens geen hondelul, leer ik tijdens het Haags Kwartiertje. "Zij.. is... een...kankerhoerrr, zij is een kankerhoer, zij is een kankerhoer!", wordt de dame in kwestie inmiddels luidkeels toegezongen. Als de eerste kaart wordt getrokken, roepen twee heren achter mij dat ze wel weten wat ze met haar zouden doen. "Vastbinden, in een busje en hup naar de rosse buurt ermee. Benen wijd en lekker laten werken voor ons, die kankersnol."
Ik zie een klein meisje vragend naar haar vader kijken. Even denk ik dat ze hem gaat vragen wat kankersnol betekent. Maar ze houdt - net als ik - wijselijk haar mond.
Na het eindsignaal weten we niet hoe gauw we weg moeten komen. "Hé, zitten blijven!", roepen de mannen die de scheids wilden ontvoeren naar de rosse buurt. "Hoe vaak winnen we nou iets hier?"
undefined
