column
Na mijn val kwamen de angst, de spijt, de tranen en de pijn
Het had een mooie zaterdag en ook een mooi weekeinde moeten worden. In Toscane. Niet alleen was de zon genereus op die ochtend in de Italiaanse droomprovincie maar de politiek beloofde zowel in Frankrijk als in Nederland intens te worden.
Zou president Macron zijn macht met 450 hamerslagen als evenveel Kamerzetels vergroten en PvdA-leider Asscher bezwijken onder de lokroep van het landsbelang?
Het was nog geen tien uur, al 26 graden warm en ik besloot het weekeinde met een korte fietstocht aan te vangen. Ik twijfelde tussen de dertien kilometer klim naar de Cipollaio, regelmatig en beschut, en de 'salita' naar Sant'Anna, 10 kilometer van een venijnige klim vol in de zon. Dat ik voor Sant'Anna koos kwam door het kerkje en haar plein helemaal aan de top. Daar waar in 1944 de nazi's van de SS-Panzergrenadier-Division Reichsführer SS het hele dorp binnen een ochtend uitroeiden. In totaal 560 dorpelingen waarvan 130 kinderen. De foto's van ieder van die 130 kinderen hangen allemaal achter het altaar van het kerkje dat ik na iedere klim altijd kort bezoek. Zo heeft mijn fietstocht een beetje de smaak van een pelgrimage.
Verbaasd
De klim was niet prettig. De zon fel en niet vergevingsgezind. Ik kwam uitgeput boven en bleef voorovergebogen op de kubus die als een van de herdenkingsmonumenten op het pleintje staat waar de lichamen van de gefusilleerden door de SS'ers werden verbrand. Door mijn slopende vermoeidheid liet ik mijn traditionele kerkbezoekje nu achterwege. Ik zette mijn helm op voor de afdaling. Over die helm die ik met tegenzin een jaar geleden aanschafte, moet ik onze gewaardeerde sportcolumniste Marijn de Vries achteraf gelijk geven: hij kan levens redden.
Het gebeurde bijna aan het einde van de afdaling. Op een recht stuk. Met zeker 40 kilometer per uur. Ik zag de auto wel maar niet het gat in het wegdek. Mijn tweede fout was dat ik met links abrupt remde. Met het voorwiel. Deze bleef in het gat blokkeren alsof het tegen een muur botste. De fiets bleef staan, ik vloog eroverheen. En landde vier of vijf meter verderop. Ik was vooral verbaasd. Pas later kwam de angst, de spijt, de tranen en uiteindelijk de pijn.
Sorry
De 3 artsen die me onderzochten, de broeders die me inpakten, de zusters die met mij en Geliefde grapten om het verdriet te verzachten, allemaal van Ospedale della Versilia, waren voortreffelijk en troostend. Grazie Italia. Gedurende vijf uren werd mijn hele lichaam door scan-, echografie-, en röntgenfoto-apparaten getrokken: 'trattenere il respiro'. Ze wilden me ook nog ter observatie een nacht houden. Ik wilde alleen maar naar huis, naar de vallei. Met mijn drie gebroken ribben, gebroken linkerschouder en licht beschadigde long.
In het weekeinde van Portugal en Londen wil ik niet te veel aandacht opeisen. Alleen tegen mijn lezers zeggen dat tikken met maar een hand en veel pijn soms mijn gedachten niet optimaal zal kunnen weergeven de komende weken. Alvast mijn verontschuldiging hiervoor.
