Na de regen is er paella en toegankelijk theater

foto Koen Verheijden

Grijs hangt de regen boven Den Bosch. Maar ondanks dat is het uitzicht prachtig vanuit het enorme oog dat tijdens theaterfestival Boulevard hoog aan de gevel van een oude fabriek hangt. OOG heet de installatie van theatermaker en stadskunstenaar Lucas de Man simpelweg. Je betreedt het ook door je in een stoeltje te laten vastsnoeren en je een raam uit te laten duwen, waarna je tientallen meters boven de grond in het oog over de stad uit kijkt. Dan sluit het oog zich om een animatiefilm te laten zien over het feit dat de stad die je zonet zag niet alleen uit stenen, maar vooral uit mensen bestaat. Mensen die net zo zoekend zijn als ieder ander en die hun zoektocht dus ook met elkaar zouden kunnen delen.

Mensen maken niet alleen de stad, mensen maken ook de sfeer, blijkt beneden. De Parade, het grote plein in de schaduw van de Sint Jan, vormt normaal het bruisende middelpunt van Festival Boulevard. Maar in de regen ligt het er een beetje verloren bij. Als die uiteindelijk een beetje oplost, vinden mensen langzaam weer hun weg naar de tentjes met de korte voorstellingen en de kraampjes met paella en schnitzel met friet. Met het publiek komt de sfeer er weer een beetje in.

Het is traditioneel een fijn gemengd publiek dat Boulevard naar het plein trekt. Er zijn mensen die alleen voor het bier en de gezelligheid komen en mensen die de kleine, toegankelijke voorstellingen afsnuffelen. Maar er is ook een publiek voor de grotere theatervoorstellingen die op verschillende locaties in de stad te zien zijn. Vanaf het stadsplein worden die theaterfans met bussen door de stad geshutteld. Zoals elk jaar wordt dat in goede banen geleid door de onverstoorbaar goed gehumeurde en met grote witte pet uitgedoste buscoördinator Frits. Zonder Frits is er geen Boulevard.

Die bussen brengen je onder andere naar theater De Verkadefabriek en het nabijgelegen fabrieksterrein De Heus waar OOG te zien is en waar een aantal jonge theatermakers hun voorstellingen tonen.

Een van hen is de Vlaamse Charlotte Caeckaert. Tussen de verlaten fabrieksgebouwen roept zij in haar voorstelling 'Demarrage' de toeschouwers op om ten strijde te trekken tegen angst, onverschilligheid en gezapigheid. Een strijd kortom tegen henzelf. Caeckaert wapent hen als een felle Jeanne D'Arc met een poëtische tekst en de (hobbel)paarden levert ze er ook bij. Zo eindigt het publiek als de cavalerie van Jeanne en van zichzelf.

In de late uurtjes bepalen Marleen Scholten en Lizzy Timmers van theatergroepen Wunderbaum en Veenfabriek de sfeer in de Verkadefabriek. Zij vroegen een aantal kunstenaars om iets te maken voor een speciaal daarvoor ontworpen huis op wielen, waarmee ze door Europa trokken. Dat leverde een aantal filmpjes op die de dames live aanvullen met een spetterend concert.

'The House' moet het vooral hebben van de lekkere muziek en de energie van de zangeressen, want aan de filmpjes - hoe fascinerend soms ook - is geen touw vast te knopen. Daarvoor is te onduidelijk wat de vrouwen nou precies aan welke kunstenaars hebben gevraagd en waarom. Als theatervoorstelling stelt het kortom te weinig voor. Maar je kan je prima warm dansen na een regenachtige festivaldag.

Theaterfestival Boulevard in Den Bosch tot en met 17 augustus

Voorstellingen: ***

Sfeer: ****

Organisatie: ****

Eten: ***

undefined

Voorstelling LOS: In het reine komen met een groot verlies

In combinatie met zijn reuzegrote oog presenteert theatermaker Lucas de Man op Boulevard de voorstelling 'LOS'. Net als zijn installatie stelt de voorstelling de vraag of we niet meer met elkaar zouden moeten delen.

In het geval van LOS gaat dat om de angst om iemand te verliezen. Acteurs Hanneke Last en Tijs Huys spelen, van elkaar gescheiden door een hoge wand, verschillende mensen die op hun eigen wijze met angst of met verlies omgaan.

Uiteindelijk zoomt de voorstelling in op de verhalen van een excentrieke man die zijn leven opneemt op cassettebandjes en een hippe vrouw van dertig die haar leven tot nu probeert te reconstrueren. Beiden proberen zo op hun eigen manier in het reine te komen met een groot verlies, dat in beide gevallen plotseling en zonder vals sentiment wordt geïntroduceerd. Daardoor raakt dat verlies ook het publiek als een goed gerichte messteek in het hart. De isolatie van de twee en het feit dat ze daardoor hun leed niet met elkaar delen, maakt een en ander alleen maar pijnlijker. Toch is LOS een onevenwichtige voorstelling: de aanloop tot het punt dat de voorstelling echt gaat raken is te versnipperd en te lang. Dat leidt allemaal onnodig af van de kern: de wanhopig mooie, herkenbare en eenzame worsteling met angst en met verdriet.

tekst

undefined