Murray moet hunkering bevredigen
Andy Murray heeft de eerste drie horden op Wimbledon met succes genomen. De druk neemt toe, maar de Schotse tennisser blijft er ogenschijnlijk nuchter onder.
Hij werd de afgelopen dagen door Michael Jackson van de voorpagina’s en uit de journaals verdreven, maar nu Wimbledon de tweede week ingaat zal de Murraymania in de Britse media weer in alle hevigheid losbarsten. Andy Murray moet de hunkering bevredigen van een land dat al 73 jaar wacht op een nieuwe Wimbledonkampioen. De verwachtingen zijn hoog, zeker nadat de Schot eerder deze maand op Queen’s in Londen zijn eerste grastitel veroverde.
Die prestatie bleef ook op Buckingham Palace niet onopgemerkt. Koningin Elizabeth stuurde Murray een brief waarin ze hem met de triomf feliciteerde en hem succes wenste op Wimbledon. De Queen staat niet bekend als een tennisliefhebster, ze heeft meer met paarden. De laatste keer dat ze Wimbledon bezocht was in 1977, toen Virginia Wade in de finale won van Betty Stöve. Maar voor komende zondag is haar agenda leeg, voor het geval dat.
Murray (22) speelde zaterdag zijn dertiende partij op rij op het centre court. Zijn debuut op de beroemdste tennisbaan ter wereld, in 2005, leerde hem meteen een belangrijke les. Hij leidde met 2-0 tegen David Nalbandian, maar in de drie volgende sets was hij de uitputting nabij en maakte hij slechts vijf games. Murray wist wat hem te doen stond. Hij moest werken aan zijn fysiek –sneller, fitter en sterker worden.
Onder zijn voormalige coach, de Amerikaan Brad Gilbert, ging Murray aan de slag. Het krachthonk werd zijn tweede huis en Gilbert bracht hem in contact met Michael Johnson, de wereldrecordhouder op de 400 meter. De grootste progressie boekte hij de laatste twee jaar onder Gilberts opvolger, Miles Maclagan, wiens roots eveneens in Schotland liggen.
Maclagan formeerde een team rond Murray, met daarin twee gerenommeerde fitnesstrainers: Jez Green en Matt Little. Onder hun leiding veranderde Murray van een slungelachtige jongeman in een krachtige, volwassen persoonlijkheid. Vorig jaar toonde hij de wereld trots zijn spierballen nadat hij op Wimbledon in de derde ronde Richard Gasquet na een achterstand van 2-0 in sets had verslagen.
De vernedering die hij een ronde later onderging tegen Rafael Nadal maakte Murray duidelijk dat hij nog niet klaar was voor het grote werk. Het regime werd aangetrokken en in augustus bereikte hij zijn eerste grandslamfinale. De Schot zegevierde in New York in een marathonpartij over Nadal, alvorens in de eindstrijd onderuit te gaan tegen Roger Federer. Maar vanaf dat moment wist Murray dat hij de potentie had om een grandslamkampioen te worden.
En waarom niet op Wimbledon, waar Fred Perry in 1936 de laatste Brit was die de Challenge Cup in ontvangst mocht nemen. Laatst luisterde Murray naar het radiocommentaar van de finale die Perry destijds speelde. Hij draagt al vanaf zijn seniorentijd de kledinglijn van Perry, die op 18 mei van dit jaar honderd jaar geworden zou zijn. Speciaal voor Wimbledon 2009 werd voor Murray een nieuwe outfit ontworpen, met de initialen AM onder het logo.
Voorlopig ligt Murray op koers. Zaterdag overwon hij simpel zijn derde horde, Viktor Troicki: 6-2, 6-3 en 6-4 in nog geen honderd minuten. De voortekenen beloofden al niet veel goeds voor de arme Serviër, die last heeft van een grasallergie. En dat helpt niet als je op het centre court van Wimbledon tegen Murray speelt. Vandaag treft de nummer drie van de wereld –nog nooit stond een Brit zo hoog– de Zwitser Stanislas Wawrinka.
De Britten gaan ervan uit dat die partij slechts een hinderlijke onderbreking is van Murray’s triomftocht, die moet leiden naar een afspraak op zondag met die andere Zwitser, Federer. De veelgestelde vraag is of hij bestand is tegen de immense druk, die hem door de buitenwacht wordt opgelegd. Zelf blijft Murray daar ogenschijnlijk nuchter onder –mentaal staat hij stevig in zijn schoenen.
Onlangs bracht hij samen met David Beckham een bezoek aan Downing Street 10. In het kader van de campagne ’No More Malaria’ hadden zij een kort onderhoud met Gordon Brown. Murray was onder de indruk. Hij realiseerde zich meteen dat de druk op de schouders van een tennisser –zelfs op Wimbledon– in geen enkele verhouding stond met de enorme druk waaronder de Britse premier dagelijks zijn werk moet doen.
Zijn coach Maglagan waakt ervoor dat er, ook tijdens Wimbledon, voldoende ruimte is voor ontspanning en humor. Zo zijn er bijvoorbeeld de weddenschappen tijdens de potjes tennisvoetbal die het Team Murray vaak spelen. De verliezers moeten allerlei ’vernederingen’ ondergaan, zoals het kussen van de voeten van de winnaars. Maar ook als vrouw verkleed een restaurant ingaan en dan niet mogen zeggen dat het om een weddenschap gaat, maar dat je het gewoon leuk vindt. Wel is besloten dat Murray pas na Wimbledon aan zijn autorijlessen begint.
Met zijn 22 jaar lijkt Murray de ideale leeftijd te hebben om Wimbledon te winnen. Nadal, Cash, Agassi, McEnroe, Edberg en Stich waren ook 22 toen zij hun eerste triomf aan de Church Road vierden. Federer en Hewitt, de enige twee Wimbledonkampioenen die nog in het toernooi zitten, waren een jaar jonger. Perry was 25 bij zijn eerste van drie Wimbledontitels en hij had de gewoonte om na iedere zege over het net te springen. Dat kunstje bewaart Murray misschien voor zondag. Als het zover komt.
