Miss.Tic is filosofisch en sexy

’C’est la vie, ça va passer’. (’Het is het leven maar, dat gaat wel voorbij’) Een boodschap van Miss.Tic (spreek uit als mystique), de mysterieuze vrouw die de Parijzenaars ongevraagd deelgenoot maakt van haar visie op het leven en de liefde. Zij doet dat steevast in een sexy zwart jurkje en op hoge hakken.

„Bezitten is je laten bezitten”, zegt ze vanaf een muurtje in het dertiende arrondissement, de wijk waar ze de afgelopen jaren vooral actief was.

„De straat heeft mij een publiek gegeven”, zegt de 52-jarige kunstenares die schuil gaat achter Miss.Tic in haar atelier. Op een kastje tussen de spuitbussen en verfdoeken staat een beeldje van Zwarte Magica, de Walt Disneyheks die ze als model nam (en die in het Frans Miss Tick heet). „De heks wier plannen altijd mislukken”, zegt ze met een meewarig lachje. „De straat is ook een manier om trouw te blijven aan mijn volkse wortels.”

Street art ontdekte ze in de jaren zeventig op reizen door de Verenigde Staten en Mexico. Bijna twintig jaar werkte ze in de illegaliteit. ’s Nachts trok ze de stad door met haar mallen en haar spuitbus. Maar sinds een boze winkelier in 1999 een slepend proces tegen haar begon (en won) vraagt ze van tevoren toestemming.

Van de burgemeester in het dertiende arrondissement kreeg ze zelfs een vrijbrief. Er kwam ook een boek uit: ’Parisienne’ – een keuze uit haar werk in het vijfde en het dertiende arrondissement. Miss.Tic: „Maar het blijft lastig, lang niet iedereen is van mijn teksten gecharmeerd en de politie is vaak niet op de hoogte van de toestemming van het stadhuis, zodat ik dan alsnog wordt opgepakt.”

Het spuiten doet ze vooral in de zomer. De teksten verzint ze ’s winters, zich inspirerend op klassieke Franse dichters als Rimbaud of moderne Amerikaanse schrijvers als Bukowski.

Haar teksten herbergen allerlei woordspelingen en dubbele bodems. Neem deze: ’Hebben nutteloze daden een prijs?’ (’Les actes gratuits ont-ils un prix’) het jurkje van ’zwarte Magica’ gaat dit keer uitdagend omhoog. Of: ’Je prête à rire, mais je donne à penser’ (Ik leen me voor een lach, maar geef te denken). De vergelijking met Loesje dringt zich op. Maar anders dan het van oorsprong Arnhemse kunstenaarscollectief is Miss.Tic veel minder politiek geëngageerd.

Wat politiek betreft beperkt zij zich tot de presidentsverkiezingen en parodieert de verkiezingsslogans van de kandidaten. Ze voelt zich veel meer thuis op het terrein van de liefde: ’Voor iemand vallen, is een val naar boven’. Miss.Tic: „Natuurlijk put ik veel uit mijn stemmingen en ervaringen, maar ik streef altijd naar universaliteit. Voorbijgangers moeten zich in mijn teksten kunnen herkennen. Het zijn ook niet zomaar slogans die ik maak. Ik beschouw me als een dichteres.”

Dat haar muurschilderingen niet voor de eeuwigheid zijn, beseft Miss.Tic zich maar al te goed. „Het hangt een beetje van de buurt af. Soms is het na een paar weken al weg. Dan is het overgespoten of weggehaald door een boze conciërge.”

Ze houdt wel van die vergankelijkheid, en doet het er soms zelfs om. Dan spuit ze op een bouwcontainer of op vochtig pleisterwerk. Voor de Parijzenaars is Miss.Tic een begrip en erkenning is niet uitgebleven.

Niet zonder trots vertelt ze dat een hoogleraar esthetiek aan de Sorbonne aan een boek over haar werkt. „Als dat af is, ga ik dat lezen en weet ik wat ik moet zeggen tegen een buitenlandse journalist.” Eén goede soundbite heeft ze al wel: „Parijs. De mooiste galerie van de wereld.”