Mijn seksleven is niet als in de film

Elke week schrijf ik in Trouw over wat er gebeurt in mijn drukke hoofd. Dit keer zou ik over seks schrijven, maar ik kreeg steeds niks op papier en wat ik schreef deletete ik, omdat het niet goed genoeg was. Ik blokkeerde, zoals het ook tussen de lakens soms niet gaat zoals ik wil. Of ik nu een column schrijf of seks heb, altijd moet er een topprestatie worden geleverd.

Waarom die lat zo onmogelijk hoog ligt, daarover heb ik jarenlang gesproken met therapeuten, ik schreef er ook over in mijn boeken. Laat ik het er voor nu op houden dat ik onder niet al te stabiele omstandigheden ben opgegroeid. Mensen gingen weg of kwamen juist veel te dichtbij, en ik ben zo vaak in de steek gelaten dat het sindsdien voelt alsof ik me niks meer kan veroorloven. Dat is een verdrietige vaststelling, maar erover zwijgen is nog verdrietiger.

Met huid en haar

Goed is niet genoeg, wat ik doe moet volmaakt zijn, maar dat is het natuurlijk nooit. In elke roman die ik schrijf staat wel iets wat beter had gekund, een woord, een zin, een alinea. Als een recensent dat vindt, dat een woord, of een zin, of een alinea of misschien zelfs het hele boek beter had gekund, krimp ik ineen. Er ontwaakt een wolf in mij die de criticus met huid en haar wil verscheuren, al doe ik aan de buitenkant alsof het me niet raakt.

Seks is ook zelden volmaakt. Bij het zoenen kom je per ongeluk met je tanden tegen elkaar, vind je tijdens het haastig uitkleden geen uitweg uit je trui of broek en soms werkt het allemaal niet naar behoren en wordt wat hard moet worden niet hard, of niet hard genoeg, of wel hard, maar duurt dat niet lang genoeg. Dat is onacceptabel als je het gevoel hebt dat je je niks meer kunt veroorloven en perfectie de norm is. Als alles moet gaan zoals in dat liedje uit de jaren tachtig van de band Toontje Lager: ‘Net als in de film, ik wil het net als in de film.’

Vaak is dat wat ik van seks verwacht: dat het gaat zoals in de film. Soms is het een zwijmelfilm, zo een waarbij je denkt: ze krijgen elkaar nooit, en dan gebeurt het tóch. Er is een aanraking, een eerste kus, wind die haar haar even omhoog blaast, een lok die ze met haar vinger achter het oor legt.

Sta ik een dag later in werkelijk heid tegenover mijn date, dan wacht ik op de windvlaag, maar die blijft uit. Ze legt geen lok achter haar oor en in tegenstelling tot hoe het ging in de zwijmelfilm krijgen we elkaar niet. Soms ben ik in een andere stemming en wil ik het net als in de pornofilm. Komt er een volwassen vrouw verkleed als junior kamermeisje een hotelkamer binnen, waar een gast ligt te slapen. Die wordt glimlachend wakker in het bezit van een niet-aflatende erectie. Zonder omhaal wordt de werkster bestegen, wat houdt hij het lang vol, wat een atleet, en hoor hoe zij kreunt en gromt, hard en dierlijk, kijk hoe ze rolt met haar ogen.

Porno is als erwtensoep uit blik: van tevoren heb ik er best zin in, maar na afloop voel ik me een beetje vies. Als ik ben uitgekeken, verwijder ik in mijn browser mijn surfgeschiedenis. Dit om te voorkomen dat mensen, als ik ben overleden, door mijn computer gaan grasduinen en zien dat ik niet alleen de websites Trouw.nl en Newyorker.com heb bezocht, maar ook Pornhub en YouPorn. Delete history, ik draai de luxaflex open en ga verder met mijn dagelijkse bezigheden.

Bevangen door angst

Omdat ik van huis uit altijd al wilde dat alles volmaakt is én omdat ik alles net als in de zwijmel- of pornofilm wil, raak ik soms bevangen door een angst om niet aan dat plaatje te voldoen en te onderpresteren. In bed komen naast wat ik werkelijk zie nog twee andere beelden naar boven. Een ideaalbeeld, van hoe ik wil dat het zal gaan, het perfecte scenario, en een angstbeeld van hoe ik per se wil dat het niet gaat. In dat derde beeld zie ik mezelf verslagen op de rand van het bed zitten, met de handen in het haar, omdat het allemaal niet lukte.

Die drie beelden zijn gezamenlijk meer dan schermvullend, ik schud een paar keer met mijn hoofd om het ideaalbeeld en angstbeeld kwijt te raken, maar dat helpt niet. Zit mijn drukke hoofd vol met die extra beelden, dan is het alsof de stekker uit mij wordt getrokken, gaat het hele systeem down en heb ik tijd nodig tot de hoeveelheid prikkels is afgenomen. Moet ik af van het idee dat er een topprestatie moet worden geleverd, moet ik af van het idee dat er überhaupt een prestatie moet worden geleverd. Langzaamaan kan ik me opnieuw tot mijn geliefde gaan verhouden, kan ik haar weer als geliefde beschouwen. Het is alsof ik de camera- en geluidsman naar huis heb gestuurd, de filmset heb ontmanteld, eindelijk zijn we weer samen. De onbevangenheid keert terug, ik kan weer liefhebben.

Onberekenbare viriliteit

Met mijn vrienden heb ik weleens gepraat over seks die niet lukt, al doen we dat niet graag, het onderwerp ligt te gevoelig. Misschien denken we dat we door erover te praten een magische vloek uitspreken, waardoor we straks allemáál verslagen op de rand van het bed zitten, met de handen in het haar. Als we het er al over hebben, houden we het kort. We mompelen dat zoiets kan gebeuren en dat je er verder niet te veel over moet nadenken. Een stevige klap op de bovenarm en we zappen naar een prettiger onderwerp.

Er is een periode in mijn leven geweest, niet eens zo heel lang geleden, dat ik naar succes snakte en niet wilde dat de stekker op het moment suprême nog uit mij zou worden getrokken. Ik kocht blauwe pilletjes, via internet zijn die net zo makkelijk te krijgen als diazepam. Zonder recept, dus hoefde ik niet bij mijn huisarts een zielig verhaal over mijn onberekenbare viriliteit op te hangen.

Het werd thuisbezorgd in neutrale verpakking, een week later kwam iemand bij wie ik kans dacht te maken bij me eten. Een half uur van tevoren slikte ik er een, en toen de bel ging voelde ik tot mijn schrik een gigantische opbolling in mijn broek. Snel ging ik gespeeld nonchalant, met mijn knie over mijn kruis geslagen, op de bank zitten en bedacht dat ik beter een halve had kunnen nemen. In bed voelde ik niet veel, maar het leek van wel, want alles deed het en was volmaakt.

Alles was net als in de film, maar het was eigenlijk helemaal niet fijn. Terwijl het gebeurde, bedacht ik dat ik mijn aangifte omzetbelasting over het derde kwartaal nog moest doen. Ook hoorde ik vanuit de keuken de afvoer pruttelen: helemaal vergeten de loodgieter te bellen om de boel te ontstoppen. Kortom, ik was er helemaal niet bij.

De resterende blauwe pilletjes liggen nu te vergelen in hun doordrukstrip. Ik gooi ze nog niet weg, dat is zonde, je moest eens weten wat die dingen kosten zonder doktersrecept. Maar ik neem er ook geen meer. Ik wil niet meer dat het net als in de film is, ik wil dat het écht is. Desnoods niet perfect. Ik wil erbij zijn als ik met iemand samen ben, ik wil niet als vanuit een regisseursstoel naar mezelf kijken. Ik wil naar háár kijken.

Lees ook:

Waarom porno je seksleven ruïneert

Pornografie neemt door de digitalisering steeds verslavender vormen aan. Gary Wilson waarschuwt voor funeste gevolgen.

Seks? Nu even niet!

Schrijver Henk van Straten onderzoekt het universum van zijn eigen verwondering. Vandaag heeft hij last van zijn libido, dat hem afleidt van belangrijker zaken.