Mevrouwtje staat mooi met haar mond vol tanden

Nou, nou, u hoeft niet zo hoog van de toren te blazen mevrouwtje!" Het liefst had ik meteen opgehangen. 'Mevrouwtje' staat namelijk hoog op mijn allergielijst, bijna net zo hoog als gesust worden als ik boos ben.

Aan het woord was mijn huurbaas, aan wie ik maandelijks een pittig bedrag overmaak voor een plek in een parkeergarage. Mijn lieve oude oldtimer, Kitty genaamd, gedijt namelijk niet zo goed in ons Hollandse klimaat. Vandaar dat ik anderhalf jaar geleden direct reageerde op een advertentie op Funda. Ik belde met het makelaarskantoor, kreeg een 06-nummer, maakte een afspraak voor een bezichtiging, en tekende ter plekke de huurovereenkomst. Geregeld, dacht ik.

Tot ik vorige week aan de deur stond van diezelfde parkeergarage en merkte dat mijn sleutel niet meer in het slot paste. De afstandsbediening werkte evenmin. Ik heb nog een tijdje bij de deur gewacht, in afwachting van een vriendelijke parkeerbuur die mij kon binnenlaten. Tevergeefs.

Bij thuiskomst belde ik meteen mijn huurbaas. "Komt slecht uit mop", klonk het eerst nog jolig. Tot ik hem uitlegde wat er aan de hand was. En dat ik voor het geld dat ik hem maandelijks betaal toch wel wat meer verwacht dan een gesloten deur.

"Ach, rustig maar!", probeerde hij te sussen. Hij kon er toch ook niks aan doen? Had de woningbouw hem maar moeten vertellen dat ze de sloten gingen vervangen.

De woningbouw? Wat hadden die er mee te maken? Ik wilde verdorie bij mijn auto! Maar dat maakte geen enkele indruk. Mevrouwtje moest in plaats van zo hoog van de toren blazen de woningbouw maar bellen. "En nu ga ik met vakantie." Sindsdien is hij onbereikbaar.

De woningbouw kreeg ik drie dagen later eindelijk aan de telefoon. Eerste reactie: "Ik kan helaas niets voor u doen, want u staat niet bij ons als huurder geregistreerd". Ik legde uit dat mijn auto blijkbaar in hun garage stond, en dat ik maandelijks huur betaal voor die plek. "Maar dat mag helemaal niet, mevrouw." Er bleek een wachtlijst te zijn. En mijn zogenaamde huurbaas bleek een huurder van de woningbouwvereninging, die zijn parkeerplaats handig - en met dikke winst - doorverhuurd had. Via een makelaar dus, die bij navraag nergens van zei te weten. Maar dat deed er allemaal niet meer toe. Want de huur zou met onmiddelijke ingang worden opgezegd. "Regels zijn regels, mevrouw." "En mijn auto dan?", vroeg ik. Dat moesten ze even overleggen. "U hoort nog van ons."

Daar stond ik dan, met mijn mond vol tanden, Kitty achter slot en grendel. Had ik maar beter navraag moeten doen toen ik die huurovereenkomst tekende, aldus de chef Parkeren.

Geen seconde heb ik dat overwogen. Zou u dat doen? Funda, makelaar, huurovereenkomst? Dan denk je toch niet meteen aan onderhuur.

Inmiddels zijn we weer drie dagen verder, en besluit ik maar weer eens te bellen met de woningbouw. Dit keer met meer resultaat. Ik krijg een eenmalige uitrijkaart, zodat ik in elk geval Kitty kan bevrijden.

En mijn huurbaas? Die kan natuurlijk fluiten naar zijn huur. Ik heb de overeenkomst meteen opgezegd.

Met de mededeling dat mijnheertje niet zo hoog van de toren moet blazen.

undefined