Met mijn stem roep ik je

Je kind verliezen en de afgrond die zich dan opent. We zaten in de bioscoop, in een volle zaal. Ieder van ons wist dat het zwaar zou worden.

Wie de muziek van Nick Cave kent wist dat al toen het nieuws vorig jaar naar buiten kwam.

Arthur, de vijftienjarige zoon van Nick was onder invloed van LSD in Brighton van een klif te pletter gevallen.

De man die met zijn bariton zo poëtisch over de duistere zaken van het leven kon schrijven en zingen, moest nu de diepste duisternis in. En hij zou die gang omzetten in muziek, zo'n kunstenaar is hij, en we wisten dat die muziek haast ondraaglijk duister zou zijn.

Dat was niet zo. De documentaire die een bevriende regisseur maakte van het werken aan zijn nieuwe muziekalbum en die we in die volle zaal zagen, was een werk van liefde, net als de muziek. Ik kan het niet anders zeggen.

Ruim baan voor de rauwe rouw, met alle onhandigheid van dien, maar nooit banaal, altijd gedoseerd en gefilterd, door een wonderschone cameravoering. door licht en toon, door vertwijfeling en overpeinzing.

De film, geschoten in zwart-wit en 3D voor nog meer diepte, is een werk van liefde, een werk van vrienden. En dat geldt ook voor de muziek. Het verdriet is van Cave, de glorieuze omlijsting is van zijn bandleden met hun kind eyes, die de getroffene dragen.

Je kind verliezen, is de pijn daarvan overdraagbaar? Deelbaar? Ik denk van niet, wij in die zaal bleven toeschouwers zonder die verwoestende ervaring, want verwoestend was het wel, dat maakte Nick Cave smartelijk duidelijk, verwoestend ook voor het creatieve proces, zei hij, maar wij hoorden toch werkelijk de allermooiste muziek uit de diepte komen.

Van hem had de 'catastrofe' een ander mens gemaakt, verstopt achter datzelfde gezicht, dat nu wallen vertoonde, een gezicht waarvan de regisseur hem zei dat het op een verweerd monument leek. Cave was bang dat hij daarmee iets aardigs wilde zeggen, en je hoorde hem tegen zichzelf zeggen dat hij iets aardigs terug moest zeggen, dat hij dat niet moest vergeten, om aardig te zijn.

Kindness, kind eyes, be kind.

Bij de les blijven.

Eric Clapton verloor ook een zoon. Hij was vier en viel uit een raam. Clapton schreef 'Tears in Heaven' en vond in die voorstelling van de hemel troost. Cave moet zijn verdriet en de pijn samenduwen tot een handzame platitude: 'Je zoon leeft voort in je hart'. Ja, roept Cave, hij is mijn hart, maar hij leeft niet! En nergens een hemel, nergens een God, en Jesus is a liar and a fiend - een leugenaar en een demon.

De vertwijfeling.

Daar zit hij in die donker gehouden studio, achter een zwart-glanzende vleugel, de camera zwenkt op een dolly om hem heen, en hij spreekt zichzelf toe, in een monologue intérieur, terwijl hij begint te zingen, dat hij eerst zijn stem had moeten oefenen, dat hij zijn stem verliest, en ja, hij klinkt breekbaar, die stem waarmee hij riep naar degeen die er niet meer is.

With my voice I am calling you.

De profundis.

We bleven toeschouwers bij de film, luisteraars naar zijn muziek, terwijl hij zijn pijn over ons uitstortte, in beeldschone regels en akkoorden, zijn tijd als elastiek vastgemaakt aan die ramp.

undefined