Meester Kees is lekker dwars, maar blijft dunnetjes

Mees Kees
Regie: Barbara van Bredero. Met Sanne Wallis de Vries, Willem Voogd, Hannah Hoekstra

¿¿

De niet helemaal tijdloze geest van Annie M.G. Schmidt waart over 'Mees Kees', een kinderfilm waarin niet alleen de kinderen, maar juist ook de meester lekker stout is. Meester Kees (Willem Voogd) is invaller in de pittige klas van Tobias, die net de zwangere juf haar zwangerschapsverlof in heeft gepest. Tobias en zijn vriendje Sep gaan vaker in de fout, wat in Tobias' geval ook wel iets met zijn achtergrond te maken heeft. Zijn vader is overleden en zijn rouwende moeder ligt in bed.

Tegenover dit treurige eenoudergezin staat de familie van Sep, met een vader (Cas Janzen) die al een boomhut heeft gebouwd en nu in de weer is met een nieuw poppenhuis.

Mees Kees, verbaasde blik, houtje-touwtjejas, eigenlijk nog stagiaire, wordt al gauw vreugdevol omarmd als blijkt dat zijn normen en waarden heel anders zijn dan die van directrice Dreus (Sanne Wallis de Vries). Mees Kees drinkt cola, gaat met de klas liever naar een pretpark dan naar een saai museum, en voert zijn goede gesprekjes met de leerlingen liefst bij de flipperkast. Als hij ook nog meedoet aan een boerorkest, kan Mees Kees niet meer stuk. De enge directrice komt tussen beide.

'Mees Kees' is een kruising tussen kinderfilm en familiefilm. Of beter: de rondogige Willem Voogd speelt in een kinderfilm en de excentrieke Sanne Wallis de Vries speelt in een familiefilm. De eerste oogt een beetje saai, de laatste spat van het scherm af. Jammer dat Wallis de Vries zo niet de hele film omhoog tilt. Het verhaal, waarin drie boeken van Miriam Oldenhave zijn samengevoegd, blijft dunnetjes; vast amusant voor de doelgroep van rond de achtjarigen, iets minder leuk voor hun ouders.

undefined