Max Dendermonde: van agressieve zuiplap tot levensgenieter

Dendermonde, die op 17 juni 1919 in Winschoten werd geboren, leidde onder invloed van de alcohol een onstuimig leven. Om die reden nam hij de naam van het Belgische plaatsje over. Hij volgde een opleiding tot onderwijzer, maar werd uiteindelijk journalist bij De Groene Amsterdammer, waarvoor hij onder andere de Watersnoodramp in 1953 versloeg. Later volgden Het Parool en de Vara als werkgevers.

Vanaf 1941 verschenen zijn boeken. Hoeveel Dendermonde er heeft geschreven, wist hij zelf niet eens. Het waren romans, gedichtenbundels en gedenkboeken. Er verscheen zelfs een boek over het schrijven van gedenkboeken. Over 'De wereld ging aan vlijt ten onder' (1954), zijn bekendste boek, was hij zelf helemaal niet tevreden.

Dendermonde was altijd meer geïnteresseerd in boeken die hij nog wilde schrijven, dan in boeken die al waren verschenen. En hij wilde nog een heleboel. Zo'n vijftien jaar geleden zei hij in een interview dat hij genoeg boeken in zijn hoofd had om tot zijn honderdzesde bezig te blijven. Dat critici zijn boeken niet altijd onder de literatuur schaarden, liet hem koud.

Ondanks al die publicaties was Dendermonde lange tijd erg arm. Een drankprobleem maakte het er niet beter op. Maar in 1962 zegde hij de drank vaarwel en toen brak naar zijn zeggen de gelukkigste tijd van zijn leven aan. De agressieve zuiplap, zoals hij zichzelf noemde, werd een levensgenieter die zijn gezin en gezondheid koesterde. In een interview zei hij: ,,Ik ervaar het uitstel van sterven iedere dag weer als een wonder. Nog net het stoeprandje gehaald! Ik zou wel van de daken willen schreeuwen: 'Jullie zijn allemaal klootzakken dat jullie niet weten hoe fijn het is dat je er nog bent'. Vooral in zijn gedichten klinkt een loflied op het leven en eenvoudige geluk:

Geluk, broeders, en zusters, is een snuifje dood

in de gewoonte van douche, thee en tarwebrood

er voluit wezen en er even niet goed zijn.

Op zijn 58ste vestigde Dendermonde zich in Florida. Want al was hij van de drank genezen, de Nederlandse kneuterigheid, waar avontuur gelijk stond aan 'naar het tweede huisje in de Dordogne racen om daar de badkamer te betegelen', stond hem niet aan. Ruimte moest er zijn. Daarom was hij een fervent voorstander van het inpolderen van het IJsselmeer en zelfs van de Waddenzee.

Het besef van de dood is ook altijd in zijn werk aanwezig. 'Leven is toeval, dood de natuurlijke staat', schreef hij.