Opinie
Mauro moet terug, of hij geworteld is of niet
Er is heel wat mis met de aandacht die media en politiek besteden aan de situatie van individuele vreemdelingen die geen verblijfsvergunning krijgen. Vaak is de aandacht eenzijdig; alleen de zaken die in het voordeel van de vreemdeling werken worden belicht. Maar het weglaten van contra-indicaties is een vorm van misleiding. Dit speelde al rond de serie '26.000 gezichten' van de Vara, en het speelt nu weer rond de zaak van de 'alleenstaande minderjarige vreemdeling' Mauro.
Mauro Manuel kwam in 2003 op tienjarige leeftijd vanuit Angola naar Nederland. Diverse partijen in de Tweede Kamer willen dat minister Leers hem een verblijfsvergunning geeft, omdat Mauro in Nederland geworteld zou zijn.
Gewoonlijk zou ik niet snel persoonlijke omstandigheden van een vreemdeling naar buiten brengen, maar omdat Mauro en de mensen of organisaties die hem helpen er zelf voor kiezen met hun verhaal naar buiten te treden, is alle informatie over de zaak openbaar. Het kostte me minder dan vijf minuten om op internet de uitspraak van de Raad van State te vinden die overduidelijk op Mauro van toepassing is. Vreemd dat geen journalist dezelfde moeite nam. De uitzending van 'Pauw en Witteman', waar Mauro te gast was, zou er een stuk evenwichtiger door zijn geworden.
Uit de uitspraak van de Raad van State blijkt dat de zaak van Mauro inhoudelijk niet bepaald sterk is. We wisten al dat hij geen alleenstaande minderjarige asielzoeker is, omdat hij gewoon een moeder in Angola heeft. Volgens de rechter is niet aangetoond dat zij Mauro kan of wil opvangen. Mauro heeft regelmatig contact met haar.
Wat politici of journalisten niet belichten, is het feit dat Mauro in zijn toelatingsprocedure valse verklaringen aflegde. Dit is relevant, omdat alle partijen zeggen dat zij het misbruik van procedures willen aanpakken.
Tot aan de Raad van State aan toe is de zaak van Mauro dus gestrand. Op vreemdelingen die niet tot Nederland worden toegelaten rust een vertrekplicht. In het geval van Mauro is deze plicht gewoonweg genegeerd. Ook dit punt is onderbelicht. Mauro noch zijn pleegouders trokken de conclusie dat terugkeer aan de orde is. De Raad van State benadrukt dat Mauro en zijn pleegouders geen medewerking hebben verleend aan de terugkeer. Er was al een vervangend reisdocument geregeld om zonder problemen terug te keren naar Angola.
De situatie waarin Mauro zich nu bevindt, is een rechtstreeks gevolg van zijn eigen handelen (en/of dat van zijn pleegouders), een handelen dat niet echt in de haak was. Of wordt nu verdedigd dat men zich bewust niet aan de regels houdt, dat bewust een noodzakelijke terugkeer wordt getraineerd?
Als dat het geval is, dan kunnen we onze borst nog natmaken. Want als dit gedrag met een verblijfsvergunning wordt beloond, dan zal dat gedrag - bij bewezen succes - door anderen worden gekopieerd. Een dergelijke signaalwerking zal het hele vreemdelingenbeleid (vooral het terugkeerbeleid) ondermijnen.
De vraag welk effect een individuele zaak op het gehele vreemdelingenbeleid heeft, moet altijd gesteld worden.
Als gevolg van deze zaak zullen meer (pleeg)ouders ervoor kiezen om uitgeprocedeerde kinderen in Nederland te houden, waardoor er in de toekomst nog veel meer Mauro's zullen zijn.
En meer 'schrijnende gevallen' is toch niet wat linkse partijen willen? Het eenzijdig in de media brengen van individuele gevallen werkt in dat licht zelfs averechts.
> Lees ook de reactie van de advocaat van Mauro op dit artikel
