Marcos Morau trekt Spaans dansavontuur knap naar het hier en nu

Dans

Pablo

Scapino Ballet Rotterdam

***

Met zijn nieuwste productie 'Pablo' brengt Scapino Ballet Rotterdam een avondvullend ballet dat wederom is geïnspireerd op het leven en werk van een icoon uit de wereld(kunst)geschiedenis, ditmaal de Spaanse beeldend kunstenaar Pablo Picasso. Niet artistiek leider Ed Wubbe tekent hiervoor , maar de Spaanse choreograaf Marcos Morau. Deze rising star van het Europese danstheater herzag 'Los Pájaros Muertos' dat hij in 2009 maakte voor het Picassomuseum in Barcelona, en het is knap hoe de onderliggende boodschap van het werk ook in de Nederlandse context overeind blijft.

'Pablo' is verbeelding à la het danstheater van Pina Bausch: er is sprake van een algemene plaats van handeling, een imaginair Spaans dorpsplein in dit geval. De setting is in dat typische Spaanse clair-obscur van Picasso's grote voorganger Goya geplaatst, met flikkerende kaarsjes rond een rouwauto. We krijgen hier geen kunstgeschiedenis-lesje Picasso, maar een evocatie van zijn persoon en de tijd waarin hij leefde.

Het dorpsplein staat voor Picasso's Spanje, waar de mannen na het stierenvechten vrolijk naar de hoeren gaan om vorsend met schuldbesef naar de kerk door te stiefelen. Een land dat werd verscheurd door wereldoorlog en fascisme. Dát Spanje wordt verbeeld in krachtige beelden: een zwarte weduwe rolt in haar rolstoel bitter tussen de groepsdansen door, een generaal zet met zijn pistool de actie op scherp. Morau doet dat met een lichtheid die soms te veel naar slapstick neigt, wat in balans wordt getrokken in de groepsdansen: plaatjes om naar te kijken, refererend aan werk van Picasso, zoals zijn 'Guernica'. Ook Morau's dans bevat meerdere lagen, flarden paso doble en flamenco vitaminiseren zijn typisch-Europese, expressieve, gepolijste bewegingstaal. Eén overheersende dramaturgische ingreep is onnodig: de litanie aan namen van Picasso's tijdgenoten (van Piaf tot Chagall) die continu de revue passeert.

En toch beklijft 'Pablo' wel. Picasso' temperamentvolle maar zieke Spanje wordt door Morau met frisse ironie afgezet tegen de joie de vivre van Frankrijk, het land waar Picasso zijn artistieke vrijheid vond. Vanaf een motor zwaaien twee vrouwen uitbundig met de Franse vlag, terwijl Sinfonia Rotterdam met Ravels Bolero en de Marseillaise het gehoor op scherp zet. Hiermee wordt dit Spaanse dansavontuur naar óns hier en nu getrokken: vrijheid is de kern van ons wezen.

undefined