Marc-André Hamelin Godowsky-Chopin, Debussy

klassiek

*****

De Etudes van Chopin zijn verplichte kost voor iedere concertpianist, maar weinigen durven ze daadwerkelijk op het podium te spelen. Nog eens zo moeilijk zijn de 53 'Studies on Chopin's Etudes' die Leopold Godowsky rond het jaar 1900 componeerde. Letterlijk niet meer dan een handjevol virtuozen is in staat deze technische hoogstandjes live te spelen. Onder hen is de Canadees Marc-André Hamelin al jarenlang de onbetwiste kampioen. Hij is gespecialiseerd in het vertolken van de allermoeilijkste pianowerken, zoals die van Godowsky. Hoewel hij inmiddels in zijn virtuositeit naar de kroon wordt gestoken door met name jonge Russen en Aziaten, blijft Hamelin een klasse apart door de visie waarmee hij musiceert en componeert.

Zondag speelde Hamelin een aantal Godowsky-Chopin-studies tijdens een sensationeel recital in de Grote Zaal van het Koninklijk Concertgebouw. Hij koos er vijf uit waarin Godowsky Chopins noten door de linkerhand alleen laat spelen. Hamelin deed dit niet alleen met het grootste gemak, maar ook muzikaal en klankmatig onnavolgbaar. Met alleen de linkerhand spelen wat met twee handen al aartslastig is, is op zich al een circusnummer, maar de fantasie waarmee Godowsky deze parafrases maakte geven deze studies absoluut artistieke waarde en autonomie.

Een ander huzarenstukje volgde met Godowsky's 'Symphonische Metamorphosen über Johann Strauss' Wein, Weib und Gesang'. Dit werk vraagt naast uitzonderlijk veel techniek veel raffinement in timing en aanslag. Daarover beschikt Hamelin ten volle, al slaagde hij er onvoldoende in om het stuk werkelijk spannend te spelen. Heeft hij het soms al te vaak gespeeld?

Gelukkig bestond Hamelins programma niet alleen uit virtuoos spetterwerk. Hij was begonnen met de relatief eenvoudige Sonate in Bes van Joseph Haydn. Die speelde hij fris en puntgaaf, maar voor de klassieke fortepianostijl in het forte wel erg robuust. Licht en vriendelijk klonk vervolgens het onbekende Andante in Es van John Field.

Mijn aanvankelijke twijfels of Hamelin zijn verwachte vijf sterren wel verdiende, verdwenen na de pauze. Niet eerder hoorde ik Debussy's 'Images' zo beeldend en genuanceerd als onder Hamelins handen. Dit was geen pianospelen, maar toveren! De schitteringen en reflecties in het water van 'Reflets dans l'eau' werden welhaast zichtbaar.

Ook in het drieluik 'Venezia e Napoli' van Franz Liszt was Hamelins spel van een superioriteit die zelfs in deze meesterserie zelden te horen is. Met vijf fantastische toegiften nam Hamelin afscheid van het inmiddels qua enthousiasme tot het uiterste opgezweepte publiek.

undefined