Macon, een iets minder grootse Bourgogne, maar nog wel betaalbaar

Degenen die achter het net vissen kunnen zich troosten met de gedachte dat het niet altijd de bijzondere kwaliteit van een wijn is die tot een hoge prijs leidt. Het is vaak een kwestie van status of van slimme marketing. Mouton-Rothschild heeft door middel van een etiket met elk jaar een kunstwerk van een andere kunstenaar zo'n slimme zet gedaan, die echter niet zou werken als het château niet ook een Premier Cru van de Médoc zou zijn.

Maar vergeleken met de Bourgogne zwemmen ze in de Bordeaux nog in de wijn. Er zijn gauw nog enkele honderdduizenden flessen per château beschikbaar, waar men in de Bourgogne soms maar tienduizenden flessen, of zelfs slechts een paar duizend flessen per soort beschikbaar heeft. Het effect op de prijs laat zich raden. Daarmee kunnen we de naam van de streek waar deze wijn vandaan komt, de C“te d'Or, tegenwoordig vrij letterlijk nemen. Vooral heel prijzig is witte Bourgogne, zoals de wijnen uit beroemde dorpen als Meursault of Puligny-Montrachet.

Wie toch een beetje wil meegenieten van dit type wijnen, zij het net iets minder groots, zal het een stukje zuidelijker moeten zoeken. In de Mâcon bijvoorbeeld, waar dezelfde druif wordt gebruikt en waar de kwaliteit van wijnmaken de laatste jaren alleen maar is toegenomen. Echt goedkoop zijn de wijnen hier evenmin, maar ze zijn met hun prijs van rond de twee tientjes nog redelijk betaalbaar, als we het tegen hun kwaliteit afzetten.

Mâcon-Chardonnay 1997, Domaine Talmard Gouden Ton, 19,95

Ondanks de overeenkomsten is er een belangrijk verschil tussen witte Mâcons en 'grote' witte Bourgognes: maar weinig Mâcons kunnen net zo lang bewaard worden als de beste witte wijnen uit de C“te d'Or. Mâcon is bij uitstek een wijn om jong te drinken. Dat geldt al helemaal voor de wijnen uit 1997, een jaargang die heel toegankelijke wijnen heeft voortgebracht, zonder strenge zuren of moeilijke kantjes. De wijnen uit '96 hebben als regel wel iets meer zuur en dus ook wat meer bewaarmogelijkheden, maar echte oplegwijnen zullen het nooit worden. Beide jaren zijn uitstekend van kwaliteit, evenals die van het krachtige en rijke '95. Deze '97-er heeft alles van dit open en toegankelijke jaar: hij is rokerig in de geur, met wat citrusfruit en een vleugje vuursteen; de smaak is krachtig en geconcentreerd, met zuren die de wijn een onstuimige frisheid geven; de essentie van de chardonnaydruif gevangen in het glas.

Mâcon-Villages 1996, Verget Sauter Wijnen, 21,-

De Mâcon, de wijnstreek tussen de 'echte' Bourgogne, de C“te d'Or, in het noorden en de Beaujolais in het zuiden, is de thuisbasis van het 'wijnbeest' Jean-Marie Guffens. Ooit ontvluchtte Guffens de dienstplicht in zijn geboorteland België. Hij vestigde zich in de Mâcon en leerde het wijnvak aan de plaatselijke wijnschool. Aanvankelijk richtte Guffens zich op het kleine eigen domein van niet meer dan drie hectare. Maar eind jaren tachtig vond hij het tijd worden zijn vleugels uit te slaan. Samen met een compagnon richtte hij Verget op, een wijnhuis dat zich specialiseert in het maken van witte Bourgognes op basis van bij andere boeren aangekochte druiven. Het bracht hem grote roem en erkenning als een van de beste witte-wijnmakers uit de Bourgogne. Hij baseert zijn succes op fanatiek werken in de wijngaarden en in de kelder. Guffens betaalt de gecontracteerde boeren meer dan gewoonlijk, maar eist daarvoor dan ook perfect rijpe druiven. Deze Mâcon is daar een perfect resultaat van: hij heeft mooi appelfruit in de geur, is fris en breed, open, met zachte zuren, aangenaam wit fruit, zuiver en bitter, mineralen, en een goede balans.

Mâcon-Villages 1996, Réserve du Millénaire, Cave de Lugny Alliance Vinicole, 17,50

In veel dorpen van de Mâcon vinden we zeer actieve coöperaties, waar flink wat boeren bij aangesloten zijn. Een cooperatie ontslaat de boeren van de plicht de wijnen zelf op te voeden en te verkopen. Vooral voor producenten met een kleine wijngaard is dat een groot voordeel. Een investering in apparatuur om zelf wijn te maken is naar verhouding duur. Een van de meest dynamische coöperaties van de streek is die van het dorpje Lugny. Lugny heeft sinds jaar en dag het recht de naam van het dorp te mogen koppelen aan de streeknaam Mâcon. Vrij veel dorpen genieten hetzelfde privilege, zoals onder andere Charnay, Fuissé, Clessé en Chardonnay, een dorp met dezelfde naam als de voor deze wijnen gebruikte druif. De Cave de Lugny heeft een naam hoog te houden met een heel smakelijke mousserende wijn, een Crémant de Bourgogne. Maar ook de stille witte wijnen zijn interessant. De cuvée met de in dit tijdsgewricht onvermijdelijke benaming 'millénaire' is smakelijk, een tikje gedomineerd door het hout, maar fraai en krachtig, met lengte, veel citrusfruit, een zuurtje en wat bitter na.

Saint-Véran 1996, Les Chênes, Domaine Auvigue Vojacek, 20,70.

De wijnen uit het zuidelijk deel van de Mâcon worden beschouwd als de betere van de streek. Ze zijn iets rijker en krachtiger dan de exemplaren uit het noorden. Het klimaat is net even warmer, zodat de druiven beter rijpen. Daarom ook hebben een paar wijngemeenten hier het recht verworven een eigen appellation contr“lée te mogen voeren: Saint-Véran en Pouilly-Fuissé (niet te verwarren met Pouilly-Fumé, een wijn uit de Loirestreek). Om de een of andere reden zijn de wijnen uit Pouilly-Fuissé aanzienlijk prijziger dan die uit Saint-Véran. Waarschijnlijk heeft het te maken met iets meer verfijning, maar rijkdom en volheid kunnen een goede Saint-Véran heel aantrekkelijk maken. Dat karakter vinden we terug in deze Saint-Véran, die krachtig is, rijk, maar die het niet ontbreekt aan sap en frisheid; hij is zuiver, met lengte, een smaak die lang nablijft. De Mâcon-Solutré 1997 'Le Moulin du Pont' van hetzelfde domein is eveneens de moeite waard. Hij heeft een aangename geur, wit fruit, citrus, open, met een sappige smaak, een bitter, goed in balans.