Loving Day is ook hier nog nodig
Bakkerij Bakker uit Lage Zwaluwe, schildersbedrijf De Wit uit Doetinchem, melkveehouder De Boer uit Sonnega - nomen est omen natuurlijk. Evenzo zal het niemand verbazen dat mijn moeder, die Harkema heet, na haar pensioen hovenier werd. Dus wat doe je als je Loving heet? Dan heb je lief. En dat deden Mildred en Richard Loving. Met heel hun hart.
Mildred was zwart, Richard was wit. Maar dat deed er niet toe, voor de Lovings. Zij hadden slechts lief. Voor de staat Virginia, waar de Lovings anno 1958 woonden, deed het er wel toe. Want in Virginia waren, net als in alle andere zuidelijke staten in die tijd, gemengde huwelijken bij wet verboden. De Lovings werden veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf en moesten de staat verlaten. Maar Mildred en Richard legden zich er niet bij neer en besloten de uitspraak aan te vechten. Met succes: op 12 juni 1967, bijna tien jaar na hun huwelijk, werd het verbod op interraciale huwelijken door het Amerikaanse Hooggerechtshof ongrondwettig verklaard. Inmiddels is 12 juni Loving Day, een dag om stil te staan bij de gemengde liefde. Ook in Nederland.
'Is dat anno nu nog wel nodig?', vroegen verschillende mensen mij naar aanleiding van een Loving Day-debat afgelopen weekend in De Balie in Amsterdam. 'Dat is toch allang geen issue meer?' Ik zou willen dat dat zo was. Maar als ervaringsdeskundige moet ik helaas constateren dat 'soort zoekt soort' helaas nog steeds de norm blijkt. Ook in Nederland. Ook in onze wijk in een grote stad waar meer dan de helft van de bevolking door het CBS 'allochtoon' wordt genoemd.
Ondanks dat diversiteit hier dus de norm is, worden mijn partner en ik bijna dagelijks geconfronteerd met vooroordelen. Dat is soms grappig, maar vaak ronduit vervelend.
Als ik door mag lopen en hij wordt aangehouden bij de paspoortcontrole. Als ik welkom word geheten in een winkel en hij de beveiliging achter zich aankrijgt. Als mensen hun verbazing over ons samenzijn nauwelijks proberen te verhullen. 'Oh, horen jullie bij elkaar?' Ja, wij horen bij elkaar. Is dat zo verrassend? Blijkbaar wel.
Want voor veel mensen is het feit dat ik mijn leven deel met een Egyptische moslimman reden mij meewarig aan te kijken, om vervolgens te vragen of dat niet moeilijk is, als vrouw (nee). Hoe ik dat dan doe, tijdens de ramadan (gewoon, wat later eten). Of ik mij ook moest bekeren (nee). En of hij het niet erg vindt, zo'n feministische vriendin (wat denk je zelf?).
Ja, soms is het lastig. Soms snappen we elkaar niet. Soms kan ik mij, als gepriviligeerde blonde vrouw, niet voorstellen dat mijn land hem zoveel pijn doet. En soms hebben we gewoon geen zin om voor de duizendste keer bij de kassa uit te leggen dat we niet het beurtbalkje zijn vergeten, maar wij en dus ook onze boodschappen gewoon bij elkaar horen.
Gelukkig is er hoop voor gemengde stellen zoals wij. Het worden er namelijk langzaam maar zeker steeds meer. Waaruit ook weer gemengde kinderen geboren gaan worden. Die op hun beurt ook weer gaan mixen. Soort zoekt soort? Sooo last season. Dus maak uw borst maar nat en wen er maar vast aan. Want mixen is het nieuwe normaal.
undefined
