Lot van walvis maakt verschil voor klimaat
Behalve bij het laten staan van bomen in het Amazone-gebied, heeft het klimaat ook baat bij het in zee laten zwemmen van walvissen. In beide gevallen blijft kooldioxide vastzitten in levende wezens, in plaats van in gasvorm boven de aarde te hangen en extra warmte vast te houden. Walvissen werken zelfs beter dan bomen: ze zorgen ervoor dat het broeikasgas ook na hun dood uit de roulatie blijft.
Dat de walvisvangst invloed heeft op de CO2-huishouding van de aarde is berekend door de onderzoeker Andrew Pershing van de universiteit van Maine in de Verenigde Staten. Kooldioxide zit natuurlijk ook in allerlei andere levensvormen in de oceaan, van plankton tot vissen. Maar als die doodgaan, komt het gas weer in het water terecht, en is het weer nodig voor andere planten en vissen. Op de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer heeft dat per saldo geen invloed. Voor walvissen ligt dat anders: als die doodgaan, zakken ze naar de oceaanbodem. De kadavers worden daar opgegeten en verteerd, maar het CO2 blijft op die diepte, honderden jaren lang, terwijl de nakomelingen van die walvis nieuwe CO2 vastleggen.
Als een walvis wordt gevangen, brengt dat de CO2 in zijn lichaam juist aan wal en uiteindelijk, door verbranding van het vet of vertering in mensenmagen, in de atmosfeer. Het vangen van walvissen in de afgelopen honderd jaar, berekende Pershing, heeft evenveel CO2 opgeleverd als het verbranden van 130.000 vierkante kilometer bos.
Dat is op de totale uitstoot door menselijke activiteiten niet veel. Maar het is wel vergelijkbaar met de invloed die sommige ontbossingsprojecten hebben. Volgens Pershing zou het afzien van walvisvangst mee kunnen tellen voor hun inspanningen op broeikasgebied, zei hij tegen de Britse omroep BBC. Ook gewone visquota lijken hem uitwisselbaar met andere inspanningen voor het klimaat: laat een vissoort met rust zodat de aantallen flink toenemen en er komt meer CO2 te zitten in al die lijven.
