Liefde voor het vak gaat ten koste van inkomen van veel kunstenaars

Een aantal weken geleden schreef ik een column over mijn financiële situatie als succesvol kunstenaar in Nederland. Die is, kortgezegd, redelijk dramatisch. Ik geloof niet dat ik eerder zo veel reacties heb gekregen als specifiek op dit onderwerp. Vooral binnen de kunstwereld zelf is mijn column veelvuldig gedeeld en nog steeds word ik door veel mensen aangesproken. Sommigen geschokt door de realiteit, maar ook veel herkenning, wederom, vanuit de kunstwereld zelf.

Er heerst een taboe op het geven van openheid over je persoonlijke financiële situatie. Zeker wanneer je 'succesvol' of 'bekend' bent en je inkomensniveau toch laag is. Door mijn openheid werd ik ook door een aantal andere succesvolle artiesten aangesproken, van wie ik zelf verwachtte dat ze op een of andere manier wel een vorm hadden gevonden om een redelijk inkomen uit hun werkzaamheden te halen. Maar de realiteit was, zo vertelden ze me nu, toch anders. Ze verkeerden in eenzelfde limbo als ik.

Mijn conclusie: De situatie is nog nijpender dan ik dacht. (Succesvolle) kunstenaars doen misschien wel kunstprojecten waar grote bedragen in omgaan - het loopt soms letterlijk tot in de tonnen - maar dat betekent niet dat de kunstenaar daar zelf ook op een regelmatige basis (veel) geld aan verdient. Je zou dat slecht zakenmanschap kunnen noemen. Ik noem dat liefde voor het vak.

Wat wij kunstenaars veelal gemeenschappelijk hebben is dat het slagen van een project belangrijker is dan ons eigen welbehagen, waardoor we snel geneigd zijn om persoonlijk in te leveren ten bate van een kunstwerk. Natuurlijk. Je kan heel terecht stellen dat dat een eigen keuze is.

Dat ís het ook. En tegelijkertijd is dat het niet. Wat veel kunstenaars ook gemeenschappelijk hebben is namelijk dat het wérk het grootste belang is en dus niet wijzelf. Als de keuze is tussen goed werk of goed leven, dan is dat werk iets waar we niet op willen inleveren. Uit professionaliteit. En misschien wel perfectionisme.

Twee weken geleden kreeg ik een mail van Beppy Jansen. Ook zij herkende de problematiek. Sterker nog, ze werkt voor een nieuwe organisatie die precies vanuit deze probleemstelling een nieuw platform heeft opgericht.: www.donxt.com

DoNXT is opgericht door Joris Straatman. Joris woont en werkt al tien jaar in Zwitserland waar hij een paar maanden geleden startte met DoNXT, nadat hij steeds meer zag hoe moeilijk het is voor mensen met creatieve beroepen om een vast inkomen te verdienen.

Het platform, deze week ook in Nederland gelanceerd, is een soort crowdfundingswebsite, gebaseerd op het Amerikaanse patreon.com. Het verschil tussen zijn concept en dat van een 'normale' crowdfundingspagina is dat er geen geld wordt opgehaald voor specifieke eenmalige acties of projecten, maar dat het erop is gericht een duurzaam inkomen te crowdfunden.

Als supporter kan je lid worden van een bepaalde artiest. Je betaalt hiervoor een maandelijks bedrag naar keuze en in ruil daarvoor krijg je van deze artiest een beloning.

Door betalende leden te verzamelen wordt een vast maandsalaris bij elkaar gecrowdfund. En dát... is een soort utopia - dat hier nu gewoon realiteit kan worden. Hallelujah. Ik hoop dat het werkt!

undefined