Liefde is vaak een vorm van angst

Liefde kun je op heel veel manieren invullen, maar vaak is het een vorm van angst, ook al zijn er weinig mensen die dit zullen toegeven. Nietzsche schreef: 'De liefde is een toestand waarin de mens de dingen het meest ziet zoals ze niet zijn.'

Dat is een heerlijke toestand. Bij gebrek aan liefde weiger ik bijvoorbeeld op sommige dagen mijn lenzen in te doen zodat harde lijnen verzachten en de wereld onscherp blijft. Wie scherp ziet heeft ook een bepaalde verantwoordelijkheid; het kan geen kwaad je af en toe van die last te bevrijden.

Koffer

Nu op het perron worden de treinreizigers nauwlettend in de gaten gehouden, er is een koffer achtergebleven op een bankje naast de frisdrankenautomaat, losgelaten door de eigenaar en dat is, zeker vandaag de dag, hoogst verdacht.

We moeten met zijn allen via één en dezelfde de deur de trein in, niemand kan nog voor of achteruit, we zijn als een onbeweeglijke klont in het binnenste van de trein. Slechts gescheiden door een raam, alsnog maar enkele meters van de koffer verwijderd.

We kunnen niets anders doen dan (af)wachten.

Benauwd

In het gangpad van de trein kom ik een kennis tegen. Hij is nog niet zo lang geleden getrouwd. Wanneer ik hem feliciteer met zijn huwelijk laat hij zijn ring zien. "Tijdloos", zegt hij. Even schrik ik van zijn woordkeuze, maar natuurlijk, hij is getrouwd, hij heeft gekozen. De ring aan zijn vinger zal een constant symbool van zijn liefde blijven terwijl hij meegroeit met de tijd. Elkaar het ja-woord geven is een wonderschoon en onverschrokken gebaar. Toch benauwt het me, zoals de trein me benauwd: alsof de vorm je verstild gevangen houdt. Misschien is het mooier voor iemand te kiezen zonder dat daar bewijzen voor nodig zijn.

Het gaat om vertrouwen. En ook het vertrouwen (elkaar) los te kunnen laten. Uiteraard kan dat ook binnen een huwelijk, maar het is toch opvallend dat het aantal huwelijken stijgt in tijden van onzekerheid. Romantische geesten zullen zeggen dat de liefde zegeviert in tijden van nood. Met het grootste gemak zou je het angst kunnen noemen; we hebben iemand nodig om ons aan vast te klampen. Als het moet mag het ook een koffer zijn.

Last

Inmiddels sommeert een politieagent met een kogelwerend vest dat we allemaal de trein moeten verlaten. Met die koffer bleek uiteraard uiteindelijk niets aan de hand te zijn; waarschijnlijk gewoon vergeten door persoon met ongekende haast.

Maar ik kies ervoor te geloven dat iemand zich bewust verlost heeft van een last, om zich vrij door de stad te bewegen, op zoek naar iets onverwachts, iets nieuws.