Libelle gaat jonge lezers lokken met internetsoap
Libelle poogt jongere lezeressen te trekken, omdat het lezersbestand vergrijst. Het grootste damesblad van Nederland werkt aan een soapserie, die als videoreeks op de eigen website zien zal zijn. Kijkers/lezeressen kunnen de lijn van het verhaal tot kort voor de opnames beïnvloeden. „Het maakt de adverteerder niet uit of zijn publiek voor de tv of achter de computer zit.”
Jonge vrouwen bladeren de Libelle door bij hun moeder of kijken wel eens op Libelle.nl. Maar abonnee worden ze niet zo snel. Gemiddeld worden de lezers van het grootste damesblad van Nederland steeds ouder. Om niet alleen veertigplussers maar ook dertigers aan het merk te verbinden, ontwikkelt het tijdschrift nu een dramaserie. ’Lana’s Kitchen’ gaat over drie vrouwen, elk in een andere levensfase, die samen een restaurant beginnen.
De afleveringen worden niet vertoond op televisie maar als video’s op de eigen website. De eerste proefopnames zijn gemonteerd en doen dankzij de locaties en het buitenlicht eerder denken aan series als ’Rozengeur & Wodka Lime’ of ’Meiden van de Wit’ dan aan goedkope soaps van bordkarton.
Met die dagelijkse afleveringen van vijf minuten houdt het niet op. De personages Lana, Susan en Karen bestaan niet alleen in de serie maar ook op sociale websites als Facebook, en sturen elkaar sms’jes en e-mails die in het verhaal passen. Kijkers kunnen reageren, en beïnvloeden tot kort voor de opnames de verhaallijn.
Deze aanpak heet ’transmediaal’, zegt Wendy Segaar, die in een studententeam met dit project afstudeert aan het MediaLab van de Hogeschool van Amsterdam. Transmediaal is weer iets anders dan het modieuze crossmediaal. „Bij crossmedia verspreid je dezelfde boodschap via verschillende media. Bij transmedia laat je overal stukjes verhaal achter die elkaar aanvullen. De kijker/lezer kan overal binnenstappen.”
De studenten hebben een online computerprogramma ontworpen waarmee de scenarist alle sms’jes en Facebook-berichten vooruit kan plannen. Kijkers kunnen heel gemakkelijk volgen hoe de ondernemende vrouwen in de loop van een dag via Hyves en Flickr communiceren.
Libelle houdt van innovaties. Het blad kwam al in 1996 met een website, lang voordat zijn lezers op internet zaten. In 2002 volgden web-tv en Radio Libelle. In 2007 konden uitverkoren lezers een bed & breakfast beheren in Barcelona en waren op internet videoreportages te zien. Het tijdschrift kwam als eerste met een evenement (Libelle Zomerweek) en heeft een i-Phone-applicatie van stripfiguur Rode Kater. Nu hoopt het blad als eerste met een transmediale soap te komen. Door steeds te vernieuwen bestrijdt Libelle het terugkerende gevaar van een oubollig imago.
Belangrijk is dat ’Lana’s Kitchen’ een sterk verhaal krijgt, zegt producent en nieuwe-mediakenner Ian Ginn, en dat het resultaat er goed uitziet. „We hebben daarom een professioneel team samengesteld. Regisseur Pollo de Pimentel maakte eerder de film ’Oesters van Nam Kee’ en afleveringen van ’Baantjer’ en ’Van Speijk’. Hij filmt in een rijke, smeuïge beeldtaal. De ervaren scenaristen Hetty Kleinloog (’Spangas’) en Maarten Almekinders (’GTST’, ’Onderweg naar morgen’) zetten de verhaalstructuur op.”
Is die kostbare uitstraling te betalen voor Libelle-uitgever Sanoma? Ginn: „Net als een tv-zender drijft een tijdschrift op reclame-inkomsten. Adverteerders volgen de consument en zoeken naar interessante digitale producties. Van de tweeënhalf miljoen Libellelezers zitten er 800.000 wekelijks op de website. Die vormen een aantrekkelijke doelgroep.”
Ginn was eerder betrokken bij ’Meiden van de Wit’, een serie op Net5 over een familie met een zuivelbedrijf. „Die serie werd voor de helft betaald door Melkunie en Campina. Het maakt de adverteerder niet uit of zijn publiek voor de tv of achter de computer zit. Dat een serie op internet te zien is, past bovendien bij de ontwikkeling waarin de kijker bepaalt wanneer zij kijkt.”
Transmediaal verhalen vertellen neemt een grote vlucht, zegt Ginn. „Een verhaal moet je zien als onderdeel van een storyworld, een context waarbinnen je met dezelfde karakters meerdere verhalen kunt vertellen, via verschillende platforms.” Een voorbeeld noemt hij de tv-serie ’Californication’. „De serie zit goed in elkaar, maar de dochter in het verhaal is nogal plat, tweedimensionaal. Als je haar ideeën in de serie wilt verwerken, moet je in het verhaal vriendinnen introduceren met wie ze vanalles bespreekt, en andere scènes schrappen. De makers hebben er voor gekozen om haar in extra videoblogs over haar ervaringen te laten vertellen.” Op die manier is ’transmedia storytelling’ een verrijking voor wie meer wil weten. „Veel film en televisie voor jongeren is al transmediaal. Met ’Lana’s Kitchen’ begint het in Nederland ook voor volwassenen.”
