Levens redden door het schrijven van (glitter)brieven

Vroeger, als klein meisje, had ik 28 penvrienden en -vriendinnen. Iets waar ik best een beetje trots op was, want ik kende niemand die er zoveel had als ik en dat was - in een tijd waarin postbodes nog druk waren met het fysiek bezorgen van de post en er niemand bedacht dat postbodes in een soort van nevenfunctie ook best als wijktoezichthouder of iets dergelijks kunnen fungeren - best bijzonder. Want ja, ik schreef ze allemaal waardoor mijn zakgeld bijna helemaal opging aan postzegels en ik bijna dagelijks met een uitbundig versierde envelop richting brievenbus toog.

En ik schrijf nog steeds. Met de zelfde regelmaat zelfs. Kasten vol briefpapier en mooie enveloppen heb ik. En zelfontworpen stempels, glitters (een goede brief bevat glitters!) en boeken met prachtige postzegels uit de hele wereld waar ik de enveloppen mee volplak omdat ik de saaie Nederlandse postzegels, naast de noodzaak van frankering, niet van toegevoegde waarde vind voor mijn post.

Want post is een totaalpakket: de brief (of de kaart), liefst handgeschreven of getypt op een ouderwetse typemachine, de boodschap (al is het slechts een kattebel) en de verzorging van papier en envelop. Wat van belang is, is dat er zichtbaar aandacht is besteed aan dat kleine pakketje dat de volgende dag bij een ontvanger door de brievenbus glijdt.

En juist om al het bovenstaande schaam ik me nu een beetje. Want afgelopen week, 10 december, op De Grote Brievenschrijfdag van het jaar (ook wel de 'Dag van de Mensenrechten'), ben ik in al mijn haast en drukte totaal vergeten dat ik me had voorgenomen een avond (en misschien zelfs wel een nacht) een flinke stapel brieven te schrijven in het pand van Amnesty International. Een troost is dat wereldwijd honderdduizenden mensen níet waren vergeten dat dit het moment was om er met zijn allen voor te zorgen dat we opkomen voor mensen die onrecht wordt aangedaan. Dat we het niet pikken wanneer mensen geen eerlijk proces krijgen. Onschuldigen worden vastgezet, gemarteld of soms nog erger.

Alleen al in Nederland werden vorige week tienduizenden brieven geschreven en niet voor niets, want jaar na jaar toont Amnesty International weer dat het werkt. Doordat mensen middels brieven laten weten dat ze opkomen voor mensen die in acuut gevaar verkeren bijvoorbeeld omdat marteling of executie dreigt, zijn al vele straffen ingetrokken.

De impact van een brief kan dus levensreddend zijn en ik stel me voor wat het effect zou zijn wanneer niet enkele duizenden, maar álle Nederlanders een brief zouden versturen. Een ambitieus, maar niet onhaalbaar idee wanneer je ervan uit gaat dat sommigen best een paar brieven zouden kunnen schrijven om aan een totaal van ongeveer 17 miljoen te komen. Vorige week was die grote, gezamelijke schrijfdag, maar dat wil niet zeggen dat er vandaag of morgen geen brieven geschreven kunnen worden. Aan de Saudische regering bijvoorbeeld. Over de Palestijnse dichter en kunstenaar Ashraf Fayadh, die op 17 november ter dood werd veroordeeld. Zijn 'misdaad'? Afvalligheid. (Via de website amnesty.nl)

Wat zou het fantastisch zijn als we dat door het schrijven van brieven kunnen stoppen. Een kleine moeite. En ja, ik doe de mijne straks op de post. Natuurlijk. (En met glitters!)

undefined