Leo van Essen

Met de snelheid van een ontketende motor heb je de site al die jaren vooruit gestuwd. Waar je ook gaat, of het Bali wordt of Amsterdam, ik wens je veel succes.

Eindelijk iemand met kijk op techniek, eindelijk iemand met een motorhelm op zijn bureau. Eindelijk iemand die in de evaluatie van een omstreden Letter & Geest-stuk opmerkt: „Kom op, wat is er mis met een andere mening dan de jouwe?”

Dat je gaat is raar; je was er al toen ik kwam. Als een soort meubelstuk zat je in het hoekje op de Wibautstraat toen ik nog rondhuppelde op de marketingafdeling. Collega's kwamen en gingen, liepen stuk op de techniek, raakten overspannen, werden weggekocht door de krant, of gebruikten de internetredactie als springplank voor een beter leven. Maar jij bleef doen wat je deed en zitten waar je zat. Eerst als redacteur en later als coördinator. Maar echt gelukkiger werd je er ook niet op. Dat kwam pas toen je besloot te gaan reizen. Nou ja reizen.. ook daar besloot je te blijven waar je was: op Bali. Je weet wel wat je hebt, maar niet wat je krijgt, zoiets? Bij je terugkomst was je ontspannen en gemotiveerd, maar langzaam hakten de avonddiensten er weer in. In het gesprek dat je me vertelde wat de beste surfspots op Balie waren zag ik het enthousiasme weer in je opleven. Dus: ga doen waar je gelukkig van wordt. En wees niet bang voor wat je niet hebt. het zou wel eens beter kunnen zijn.

Eddy Zoey komt naar je toe deze avond! Het was een reportage waarvoor Tuschinski reeds was afgehuurd – voor de première. Maar jammer genoeg bakte je niks van de montage. En daar komt nu helemaal niks meer van terecht natuurlijk. Nou ja, dan heb je tenminste wat om handen in Indonesië. Het ga je goed!

Het pindasoepje van de Albron smaakte ineens een stuk minder. Dat kon beter, wist Leo. Net als de bamisoep. Natuurlijk, voorheen was hij dik tevreden met deze exotische lekkernijen. Maar er was iets veranderd. Er was nu een tijd van voor de reis naar Bali, waar hij zijn lief vond, en een tijd van ná die reis. Was het altijd al zo koud in Nederland? En dan die regen. Dat is toch niets voor de surfer die Leo óók is. Een vrijbuiter, dat was hij niet. Veranderingen? Leo niet gezien. Toch verbaasde hij iedereen op de redactie door de zekerheid te laten voor wat het was en te kiezen voor de romantiek. Een keuze waarbij ik hem veel succes en geluk wens.

In Leo schuilt een groot technicus en een geboren docent, iemand die zelfs de meest ingewikkelde systemen zo goed kan uitleggen, dat mensen het niet alleen snappen maar er ook plezier aan beleven. Hij nam eens in één middagje de ’look & feel’ van Letter & Geest op de schop, wat niet alleen leidde tot een aanzienlijk leukere webpagina, maar ook tot heel blije gezichten links achterin op de redactie. Maar vooral was Leo getuige van de gigantische transitie van facilitair bedrijf tot webredactie in de afgelopen jaren. Hij behield er zijn vrolijke gezicht bij en collega’s van de redactie vonden het altijd fijn om hem dingen te vragen. Nu gaat hij naar Bali, waarvan de geuren en kleuren hem in het bloed zijn gaan zitten. Ik denk dat je daar een fantastische tijd tegemoet gaat. Good luck!

Op een hagelwit strand, grenzend aan een helblauwe zee en evenzo blauwe lucht zit een man met bruingebrande huid, lichte ogen en kort, blond haar dat hier en daar wit is geworden. Zijn benen heeft hij onder zich gekruist. Iets verderop klinkt het gekwek van eenden in het hoge gras. Af en toe blaft een hond. Uit het naburige dorp is in een stevig ritme het heldere geluid van een bel te horen, die de gelovige bewoners van het hindoe-eiland oproept voor de dagelijkse bezinning. Op het hete zand rust een strak vormgegeven surfplank. In het midden van de plank liggen kleine plasjes zeewater, die langzaam opgeslokt worden door de felle zon. De man is geen toerist, wel een buitenlander, maar dan één die thuis is op het tropische eiland.

Zie hier, een gefantaseerd kijkje in de nabije toekomst van, ja heel goed, onze Leo van Essen. Leo, de enige Amsterdamse Balinees die ik ken. Een collega internet, een collega motorrijden, een collega zon aanbidden, een collega die ik ga missen, omdat hij na zoveel jaren zijn boeltje pakt om een nieuw leven te beginnen. Het is een moedige stap die menigeen jaloers zal maken, want het is geen slecht vooruitzicht, een leven op Bali. Ik ben er zo één, die wel een beetje jaloers is. Want Leo doet wat velen van ons ook wel zouden willen: het koude Nederland verruilen voor een zonovergoten idyllische plek. Ik zie al voor me hoe hij, na een wandeling naar de markt voor een vers ontbijtje, achter zijn laptop kruipt (dat niet in een donker kantoor staat, maar op een tafel in een groene tuin) en zijn dagelijkse brood verdient met online klussen. Ik zie al voor me hoe hij ons mails stuurt die zinnen bevatten als ’het is hier heerlijk’ en ’warme groet uit Bali’. Ik zie al voor me hoe wij, zijn oud-collega’s internet, ons wat zenuwachtig achter de oren krabben bij het bekijken van Leo’s meegestuurde kiekjes, terwijl wij ons weer op moeten maken voor een tocht huiswaarts door een verregend en grijs Hollands landschap. Ik zie al voor me hoe ik na lange donkere wintermaanden een vliegreis boek. Ik zie al voor me hoe ik, met veel te veel bagage en een wit gezicht, op het vliegveld van Denpasar aankom. Ik zie het al voor me hoe ik dit alles ooit met eigen ogen te zien krijg. Ik zie het al voor me.

Echt Leo, ik kom je opzoeken. Tot die tijd: zorg ervoor dat je ons goed jaloers maakt en geniet met volle teugen! Succes.

Oké Leo, dit wordt mijn coming out; met dank aan jou. Ik ga iets verklappen dat zelfs mijn vrouw Marijke tot voor kort niet wist. (Maar ik heb haar toch maar wat voorwetenschap gegund, dat zal je begrijpen.) Een kwarteeuw geleden toerde ik met vrienden door Indonesië. We kwamen uiteraard ook op Bali uit. Ik was zo’n 35 jaar oud en nog altijd heel gezellig vrijgezel. Maar op Bali wist ik het plotseling zeker: áls ik ooit trouw, dan is het met een Balinese! Mijn hemel, wat zijn Balinese vrouwen mooi! Hun hele wezen is weerspiegelt het paradijs dat God en Shiva op Bali hebben vormgegeven. Dus ja, jongen, ik begrijp je wel [ook al weet ik sinds 20 jaar dat Bali toch niet helemaal het alleenrecht heeft op schoonheid ;-) ]

Leo, je hebt vele stormen overwonnen. Collega’s kwamen en vertrokken, niemand doorgrondde het webwerk zoals jij. Betrouwbaar, rustig, ervaren, soms iets te uitgesproken, veel te rechts, en vooral eerlijk, een plezier om mee gewerkt te hebben. Bedankt

De collega die met Gideon, Bart en Edo tot de pioniers van de internet-redactie behoorde. En nu als laatste van dat illustere kwartet vertrekt. Gaat zijn gevoel en zijn vriendin achterna. En daar is helemaal niks mis mee.