Leeftijd krijgt geen vat op lijf van Diederik Simon

Roeier Diederik Simon noemde de acht ooit "een beetje een nummer voor debielen". Nadat hij in 1996 in Atlanta in dat olympische vlaggenschip goud had gewonnen, zei hij het zonde te vinden nog langer zoveel tijd in roeien te steken. Zeventien jaar later laveert de 43-jarige nog altijd tussen het relativeren van en de monotone passie voor zijn sport.

Ook na de vijfde plaats van vorig jaar tijdens de Spelen in Londen zei Simon dat het mooi was geweest, daarbij het gebruikelijke ruime voorbehoud inbouwend. Enkele dagen later kon een eenzame tocht over de Amstel nog worden opgevat als hersteltraining na olympische inspanningen. Begin dit jaar accepteerde de roeier een invitatie van de nationale ploeg en zaterdag nam hij in de skiff deel aan de NK klein op de Amsterdamse Bosbaan. De finale bleef voor de gelegenheidssolist echter onbereikbaar.

Afscheid nemen is moeilijk, zo beaamde Simon herhaaldelijk. Na elke nieuwe punt achter zijn carrière wordt het gemis van het roeien hem al snel te veel. "De boot, de beproeving, de mooie vooruitzichten. Het is de drang om bijzondere dingen te doen", zei hij enkele dagen na Londen 2012 in NRC Handelsblad.

Bijzonder is hij. Simon geldt niet alleen als een volhardend roeier, maar ook als een succesvolle. Samen met Nico Rienks heeft de Amsterdammer vijf Olympische Spelen achter zijn naam staan. Dat totaal is in zijn algemeenheid niet heel bijzonder, wel in een zo zware sport als roeien.

Anky van Grunsven nam deel aan zeven Olympische Spelen, zittend op verschillende paarden. De andere negen Nederlanders met vijf of zes Spelen achter hun naam komen uit het schieten, zeilen, volleybal en vooral schermen.

In het roeien wordt Simon sportief overtroffen door de Brit Steve Redgrave, die op vijf achtereenvolgende Olympische Spelen een gouden medaille won. Simon won drie olympische medailles, net als zijn collega-kampioenen Rienks en Michiel Bartman. Goud (1996) en zilver (2004) won hij met de Holland Acht; zilver in 2000 met de dubbelvier.

Graag had Simon na de vierde plaats in Peking in Londen een gouden cirkel rondgemaakt. Drie jaar geleden zei hij daarover in de Volkskrant: "In Atlanta 1996 beginnen met een gouden medaille en er in Londen 2012 mee eindigen; dat zou een mooie sandwich zijn. Een broodje goud." Het kwam er niet van.

De voorbereiding op de Spelen van Londen was onrustig: twee maanden voor aanvang werd bondscoach Antonio Maurogiovanni aan de kant gezet en nam René Mijnders de leiding over. Vervolgens keurden de roeiers een met veel bombarie gepresenteerde geavanceerde nieuwe boot af, waarna vlak voor de Spelen ook de opstelling van de acht werd gewijzigd.

"Vijfde is niks, maar het is niet anders", luidde vorige zomer de conclusie na 'Londen'. Hij opperde dat de functie van bondscoach hem wel wat leek, daarin zou hij het vizier gewoon weer op Rio 2016 kunnen richten. Of kan hij dat niet anders dan als roeier? De man die meent dat ouderdom meer in het hoofd dan in het lichaam zit, zegt zich voorlopig te richten op dit seizoen. Daarachter doemen de wereldkampioenschappen roeien van 2014 in eigen land als mooie uitdaging op.

Dan is het alweer halverwege de olympische cyclus...

undefined