Le Jeu is laffe komedie over − olala! − seks en borstvergroting

Een Franse vriendengroep komt samen voor een etentje bij echtelieden Marie en Vincent. De oesters en biodynamische wijn staan nauwelijks op tafel, als Marie een spel voorstelt. Als we nu eens allemaal onze telefoons op tafel leggen en alle berichten die binnenkomen, via e-mail, sms en sociale media, voorlezen? We hebben niets voor elkaar te verbergen, toch?

U raadt het al: naarmate de avond vordert, komen er steeds meer ­geheimpjes bovendrijven. De een heeft een afspraak voor een borstvergroting, de ander blijkt al een half jaar in therapie te zijn. Er ­komen berichten binnen van een ex en van een zwangere minnares. Het zijn boodschappen met een hoog olala-gehalte, die grotendeels beperkt blijven tot één thema: seks en relaties. Echtelieden vliegen ­elkaar al snel in de haren, maar wat is het allemaal vreselijk voorspelbaar.

Dat komt niet alleen doordat ‘Le jeu’ een remake is van de Italiaanse gsm-komedie ‘Perfetti sconosciuti’ (2016), maar vooral doordat regisseur Fred Cavayé zo weinig doet met het in de kern explosieve materiaal. De film is te laf voor een snijdende komedie over onze smartphone-obsessie.

Daarbij valt of staat een Kammer­spiel met het acteursensemble en ook dat laat te wensen over. Zo is Bérénice Bejo, die de gastvrouw speelt, een actrice die nogal wat allergische reacties opwekt. Dat komt denk ik door haar statische manier van acteren. Er zijn geen emoties af te lezen van haar gezicht. En Suzanne Clément vliegt juist schmierend uit de bocht.

Filmrecensies 

Elke week worden de nieuwste films besproken door onze recensenten. U leest de recensies hier.