Landverraad op de Karl Schranz-piste WK skiën
De Oostenrijkers laten zich van hun meest humorloze kant zien; in het Amerikaanse kamp werkt een opportunist op de lachspieren. Het heeft alles te maken met de buiging die het organiserende land tijdens de WK skiën voor een outsider uit de VS heeft moeten maken.
In Oostenrijk is alpineskiën dé nationale sport. En omdat relativeren bij een WK met eigen favorieten in eigen land ver te zoeken is, welde dinsdag onder de fans een golf van walging op. En niet eens zozeer omdat in St. Anton Daron Rahlves als eerste de finish van de Super-G over gleed.
Dat Rahlves geen Oostenrijker is, deed hooguit het karakteristieke gelui van koebellen verstommen. Nee, het was het daarop volgende moment dat de woede heeft opgewekt: de nationale held Hermann Maier stond erbij en lachte breed. Omdat, zo luidt de opinie, Maier de triomf niet gunde aan zijn landgenoot Stefan Eberharter, die vlak boven hem was geëindigd. En nu door toedoen van een man uit Californië met zilver tevreden moet zijn.
Tijdens de persconferentie wilde Maier nog wel wat olie op de golven gooien. ,,Als eerste wil ik zeggen, dat dit voor de skisport in de USA een goede zaak is.''
In plaats van de gebruikelijke verering en verheerlijking, vulde de mailbox van de Oostenrijker zich snel met beschimpingen. Dat hij op de Karl Schranz-piste landverraad had gepleegd, daar begreep de atleet niets van. Hij had slechts de humor van de situatie ingezien. En die was sterker dan de teleurstelling over een gemiste kans om de Zwitser Pirmin Zurbriggen als meest succesvolle WK-skiër aller tijden af te troeven. ,,Ik heb gelachen, omdat de Amerikanen samen met ons trainen en ons dan in eigen land verslaan. Wie dat als negatief interpreteert moet een psycholoog raadplegen.''
Alpineskiën is een Europese aangelegenheid, waarop Amerikanen slechts zelden inbreuk maken. Daarom leek het de Oostenrijkers drie jaar geleden veilig om met de Amerikanen een samenwerkingsverband aan te gaan. Want dat biedt hen het komende jaar alle tijd en mogelijkheden om de olympische pistes van Salt Lake City te verkennen.
Zij konden toen niet bevroeden dat Rahlves het talent had om zich als de derde Amerikaan uit de geschiedenis tot wereldkampioen te laten kronen. En vrezen nu de dag van morgen, als de nieuwe ster klaarstaat voor de afdaling. Het koningsnummer, dat wat parkoers betreft overeenkomsten vertoont met dat van die zo betreurde Super-G.
Rahlves werd in 1993 op een meer in Arizona mondiaal kampioen jetskiën, een niet serieus genomen discipline. Maar ook aan zijn veelzijdigheid werd voorbijgegaan, terwijl toch de opmerkelijke stroom van Noorse successen uit het afgelopen decennium was gebaseerd op een zo breed mogelijke lichaamsbeheersing.
De 1.75 meter lange en 80 kilo zware Rahlves is van alle markten thuis. Niet alleen maakt hij zijn afdalingen in Squaw Valley, hij is ook onderlegd in golf, waterskiën, surfen, vissen, mountainbike, langlauf en motorcross.
Heupproblemen verstoorden tweemaal zijn ambities op ski's, waardoor lang de zevende plaats op de Super-G van de Spelen in Nagano zijn enige wapenfeit bleef. Pas vorig jaar brak hij in het Noorse Kvitfjell echt door met twee wereldbekertriomfen op de afdaling in een weekeinde.
Rahlves is geen imponerend krachtmens, hij moet het hebben van behendigheid en slimheid. ,,Mentale kracht speelt een grote rol'', aldus de 27-jarige man uit Truckee. ,,Je moet jezelf tot dicht aan je limieten dwingen, zonder er overheen te gaan.''
Dat laatste deed in St. Anton een illustere landgenoot van Rahlves in verbaal opzicht. Billy Johnson, die in 1984 met zijn olympische titel op de afdaling voor een van de grootste verrassingen in de skihistorie zorgde, kondigde voor de Spelen van Salt Lake City zijn comeback aan. Veertig is de man van wie in de zeventien jaar na zijn gouden afdaling geen grote daden werden genoteerd. En die na zijn recente ontslag bij een Amerikaans profski-circuit wel enige hernieuwde naamsbekendheid kan gebruiken. Daarbij meesurfend op het succes van Rahlves.
