Kuerten: Mijn oma kent bijna alle spelers en geeft mij vaak tips
PARIJS - Goed nieuws voor Sergi Bruguera: een als zestiende geplaatste speler won nog nooit een Grand Slam-toernooi. Dus zal het op deze bizarre editie van Roland Garros wel gebeuren. Hoewel, zijn tegenstander in de finale, Gustavo Kuerten, heeft ook kans op een primeur: hij kan de eerste Braziliaanse Grand Slam-kampioen worden.
Bruguera weet in ieder geval waar het morgen om gaat. De 26-jarige Spanjaard won het toernooi aan de Avenue de la Porte d'Auteuil al tweemaal, in 1993 en '94. Dit jaar was de Catalaan niet als favoriet naar Roland Garros afgereisd. Achttien Spanjaarden begonnen dertien dagen geleden aan het Franse Grand Slam-toernooi, maar van hen gold Bruguera zeker niet tot de grote kanshebbers. De winst op Chang in de vierde ronde gaf hem het vertrouwen dat hem gisteren in de halve finales ook langs de Australiër Patrick Rafter hielp. Bruguera gaf veel voorsprongen uit handen, vocht terug na achterstanden, overleefde in de vierde set twee setpoints en sleepte de partij uiteindelijk met 6-7, 6-1, 7-5 en 7-6 uit het vuur.
Bruguera had veel problemen met het service-volleyspel van Rafter, de laatst overgebleven aanvaller op Roland Garros. In de botsing tussen de twee verschillende speelstijlen had de Spanjaard moeite met het vinden van zijn ritme. Bruguera ontkende dat hij poker had gespeeld, toen hij bij de start van Roland Garros verklapte dat hij weinig vertrouwen had in de goede afloop. “In de vier graveltoernooien voor Roland Garros had ik maar één kwartfinales gehaald”, zei Bruguera, “niet bepaald een staat van dienst om vertrouwen van te krijgen.” Er ligt ook meer druk op zijn schouders dan in de twee jaren dat hij in Parijs won. “Toen ging alles heel relaxed en maakte ik mij nergens zorgen om. Nu is het anders. Ik probeer terug te komen na een moeilijke periode en dat valt mentaal niet mee.”
Ogenschijnlijk niet gehinderd door mentale druk zette Kuerten zijn opmerkelijke zegetocht op Roland Garros voort. Na zijn overwinningen op de hoger aangeslagen Muster, Medvedev en Kafelnikov, bleef de nonchalant ogende Braziliaan ook tegen de Belg Filip Dewulf aan de positieve kant van de score: 6-1, 3-6, 6-1, 7-6. “Het is een droom die uitkomt”, zei Kuerten met zijn guitige ogen en de lach van een verlegen ventje. “Ieder kind droomt ervan in de finale van een Grand Slam te staan. Ik ben niet anders dan anderen.” Kuerten is de eerste Zuid-Amerikaanse finalist op Roland Garros sinds 1990 toen de Ecuadoriaan Andres Gomez het toernooi won. Gomez was toen al dertig en op zijn retour, voor Kuerten ligt de wereld nog open.
Kuerten-Dewulf, het zou een eerste ronde-partij van de Grolsch Open kunnen zijn, maar het was wel degelijk de halve finale op Roland Garros. Beide tennissers werden gesteund door inderhaast overgekomen familieleden, met de oma van Kuerten, de 75-jarige Olga, in de hoofdrol. “Zij kent bijna alle spelers en geeft mij vaak tips”, zei de twintigjarige Kuerten. “Ze is zo brutaal dat ze het werk overneemt van mijn coach. Als ik het toernooi win, valt daar misschien over te praten.” Met al het verdiende prijzengeld, een plaats in de finale levert ruim 600 000 gulden op, kan Kuerten zijn Duitse (grootmoeder) wel in de technische staf opnemen. In ieder geval heeft zijn opmars in Parijs heel Brazilië wakker geschud. Van iedereen heeft Kuerten faxen, brieven en telefoontjes ontvangen. “Ook van Pelé, de minister van sport?”, werd hem gevraagd. “Nee, van hem heb ik nog niets gehoord.”
In België herneemt het openbare leven vanaf vandaag weer zijn gewone gang. Het bord 'vrijdag gesloten: Roland Garros' is uit de etalage van apotheker Dewulf in Leopoldsburg verdwenen. De anders zo rustige middenstander ontpopte zich gisteren tot de meest fanatieke supporter van zijn zoon. Met wild handgeklap en luide kreten jutte vader Gustaaf de 17 000 mensen op het Court Central op. De Belgische prins Filip, op de verjaardag van zijn vader met de trein naar Parijs gekomen, hield zich keurig op de achtergrond. Er zijn prinsen die kennelijk wel weten hoe het moet. Na de partij alleen een korte ontmoeting. “Het Belgische volk is trots op je”, zei de ene Filip tegen de andere.
Ook na zijn nederlaag tegen Kuerten straalde Dewulf de rust en de nonchalance uit, die hem het hele toernooi omringden. “Ik heb begrepen dat men in België nogal een kabaal heeft gemaakt van mijn prestaties hier”, zei de Limburger. “Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje ridicuul.” Het liefst vloog Dewulf direct door naar Londen, waar maandag het grastoernooi van Queens begint. Hij gruwde bij het idee van alle nationale festiviteiten rond zijn persoon, bij de burgemeester van Leopoldsburg, bij zijn club Diest en misschien ook wel bij koning Albert. “Het ligt niet in mijn aard druk te doen en hoog te springen. Ik weet hoe snel je kunt terugvallen.”
Dewulf was de eerste qualifier die de halve finales van een Grand Slam haalde sinds 1977. In dat jaar flikten twee spelers dat kunstje: Bob Giltinan in Melbourne en John McEnroe op Wimbledon. Van de een werd nooit meer iets vernomen, rond de ander werd het nooit meer stil. De tijd zal leren of Dewulf een nieuwe Giltinan of een nieuwe McEnroe is. Hij heeft bij de organisatoren van Wimbledon een wild card gevraagd. Op het moment dat de inschrijving sloot stond Dewulf niet hoog genoeg op de ranglijst voor een rechtstreekse plaats in het hoofdtoernooi. Als zijn verzoek wordt geweigerd, moet hij zich melden bij de kwalificaties. In Parijs pakte dat overigens niet verkeerd uit.
