Kritiekloze bewieroking van George Harrison

DVD FILM

Martin Scorsese

George Harrison: Living in the Material World

Entertainment One

Tien jaar na de dood van George Harrison, gitarist van de legendarische popgroep The Beatles, is er een drieënhalf uur durende documentaire over zijn leven en werk - gemaakt door de New Yorkse maestro Martin Scorsese.

Opmerkelijk, want meestal gaat de aandacht uit naar de twee belangrijkste songschrijvers John Lennon en Paul McCartney. Vorig jaar nog verscheen 'Nowhere Boy' in de bioscoop, een speelfilm rond Lennons jeugdjaren in Liverpool, gebaseerd op herinneringen van zijn halfzus, met het personage van George Harrison in de vertrouwde bijrol.

Spannend dus om ook eens uitgebreid kennis te maken met 'de stille Beatle', de jongste van het stel, die onder meer het prachtige 'Here Comes the Sun' schreef, en als schoolkameraad van McCartney ooit aan Lennon werd voorgesteld. Het was het Liverpool van de jaren vijftig. De drie tieners, uitgedost als Teddy Boys, zaten bovenin een dubbeldekker toen Harrison op verzoek van McCartney zijn gitaar tevoorschijn haalde, en Lennon wist te overtuigen met de uitvoering van een Amerikaans rock 'n roll-hitje.

McCartney vertelt de anekdote over Harrisons 'dubbeldekker-auditie' zoals getuigen van het eerste uur anekdotes vertellen in documentaires over beroemdheden. Ze zitten thuis op de bank, of in een hotelkamer, keurig onder een schilderijtje, of naast een bloemetje. Het is de generatie die in de oorlog werd geboren, en nu voorbij de pensioengerechtigde leeftijd is. Onder hen ex-drummer Ringo Starr, ex-echtgenote Pattie Boyd, en vrienden als Eric Clapton en Terry Gilliam.

Die laatste memoreert dat Monty Pythons 'Life of Brian' (1979) niet zou hebben bestaan zonder Harrisons gift van vier miljoen dollar. Vlak voordat 'Life of Brian' in de Tunesische woestijn zou worden opgenomen, trok de producent zich terug, en schoot Harrison de Pythons te hulp door een hypotheek op zijn huis te nemen. Hij had het script gelezen, en wilde de persiflage op het leven van Jezus Christus zien. Dat de film, op voorhand bestempeld als 'godslasterlijke troep', uitliep op een schandaal, beviel hem.

Met Harrisons eigen interesse in (oosterse) spiritualiteit wordt in de documentaire overigens geen moment gespot. Een geestverruimende LSD-trip opende de deur naar de yogi's in de Himalaya, en de spirituele sitar-muziek van Ravi Shankar. Harrison ging aan de meditatie, en de mantra's. Een serieuze zaak.

En dan begint de bewieroking van George Harrison toch op te spelen, en de afwezigheid van de regisseursrol van Martin Scorsese op te vallen. De Amerikaan heeft als documentarist van de swingende sixties-generatie een naam hoog te houden; denk aan zijn bevlogen films over The Band, Bob Dylan en de Rolling Stones. Voor weduwe Olivia Harrison - een van de producenten van de documentaire - in ieder geval reden om Scorsese te vragen als regisseur. Hij ontsloot het Harrison-archief (zoals ooit het Lennon-archief werd ontsloten voor de documentaire 'Imagine - John Lennon', 1988) en openbaart een schat aan beeldmateriaal.

Maar op de een of andere manier blijft het ook voelen als een opdrachtfilm, waarin de stem van Scorsese nooit klinkt, en waarin George Harrison wordt voorgesteld als de goedmoedige ziel met het onvolprezen muzikale talent. Na het uiteenvallen van The Beatles had hij nog een boeiende solo-carrière, en een grote lust tot tuinieren.

De opdrachtgever, de weduwe Harrison, komt zelf uitgebreid aan het woord. Ze vertelt hoe de kamer oplichtte toen Harrison op 58-jarige leeftijd aan kanker stierf. Ook vernemen we dat hij, ondanks de tol van de roem en zijn drugsverslaving, een vrij mens was. Het hielp daarbij nogal dat hij zo rijk was, dat hij het zich wel kon permitteren op een kasteel te wonen, en zijn zoon voor te stellen om te spijbelen van school en te gaan varen op een jacht in de Stille Zuidzee.

undefined