Krampachtige reacties schaden wat we willen beschermen

Ik zit in New Delhi, India en was die nacht even opgestaan om naar het toilet te gaan. Uit automatisme keek ik op Facebook en zag een berichtje van een vriendin uit Parijs: 'Ik ben veilig'. Direct voelde ik dat er iets mis was en klikte door. Het nieuws dat ik toen te zien kreeg, is u niet ontgaan.

De dag ervoor had ik Feda Amiri en zijn dochter Tamana ontmoet. Ik ben hier om zo uitgebreid mogelijk van hem te horen onder welke omstandigheden hij dertig jaar geleden voor de Afghaanse veiligheidsdienst heeft gewerkt. Hij wordt er namelijk van verdacht dat hij medeplichtig is aan oorlogsmisdaden in die tijd, maar hij zegt onschuldig te zijn. Er is nooit onderzoek gedaan naar zijn achtergrond, maar op basis van de verdenking is hij na achttien jaar legaal in Nederland te hebben gewoond, gedeporteerd naar Kaboel.

Omdat Kaboel veel te gevaarlijk is, zit hij nu tijdelijk op een toeristenvisum in New Delhi. Omdat ik vind dat we consequent moeten zijn in onze afspraak dat in Nederland niemand schuldig is totdat dat is bewezen, start ik nu zélf een onderzoek naar zijn achtergrond.

Hiermee hoop ik hem alsnog voor een strafrechter te kunnen krijgen die in tegenstelling tot een zaak binnen het asielrecht ook naar de inhoudelijke kant van zijn verhaal kijkt. (Binnen het asielrecht wordt door een rechter slechts naar de procedure gekeken, niet naar de zaak zelf.)

De dag na de bewuste nacht vol gruwelijkheden in Parijs had ik met Tamana afgesproken. Ze vertelde me over haar zorgen om hun verscheurde gezin. Over hoe haar jongste broer geen manier vindt om met de situatie om te gaan en totaal kapot gaat. Het intense verdriet van haar moeder. Het stug doorwerken van haar oudste broer. En haar mentaal uitgeputte vader.

Hoe ze het zelf vaak niet meer ziet zitten en probeert steeds opnieuw kracht te verzamelen om door te gaan. Ik probeerde haar op te vrolijken en dat lukte even. Op Facebook plaatste ik een foto van ons. Lachend.

Binnen een uur had ik een paar privéberichten van vrienden die me waarschuwden. Ik zat misschien ver weg en was vast met totaal andere dingen bezig, maar ik moest me wel realiseren dat men in Nederland rouwt om de gebeurtenissen in Parijs. Misschien kon ik beter even wachten met het delen van vrolijke foto's uit New Delhi.

Geschrokken verwijderde ik de foto. Om daar nu, een paar dagen later, spijt van te hebben. Want is dit hoe ver het gaat? Dat er even niets anders mag bestaan dan deze aanslagen dichtbij?

Een vriend deelde onderstaand gedicht. Ik weet niet wie het schreef, maar het raakte me, precies hierom:

Later that night

I held an atlas in my lap

ran my fingers across the whole world

and whispered

where does it hurt?

it answered

everywhere

everywhere

everywhere

Er komen ondertussen grote woorden voorbij. Oorlog! De grenzen moeten dicht! Meer bewaking! Krampachtige escalatie die juist resulteert in de vernietiging van wat we liefhebben.

Hier in India werk ik verder voor een stukje gerechtigheid: Een eerlijk proces voor één persoon. Omdat dat de kern is van beschaving.

Exact dát wat we willen beschermen.

undefined