Koningsnacht werd steeds bijzonderder

pop/klassiek

KCO & Benjamin Clementine Koningsnachtconcert ****

Die toegift van het Koninklijk Concertgebouworkest tijdens het Koningsnachtconcert had geen andere kunnen zijn: met één handgebaar deed dirigent Brad Lubman het orkest uit de stoelen rijzen, dat na middernacht staand het Wilhelmus inzette. Benjamin Clementine keek toe.

Bij het traditionele Koningsnachtconcert in het Concertgebouw werkte het KCO samen met de Frans-Britse zanger: klassiek meets pop. De samenwerking pakte goed uit, de gekozen stukken lagen in het verlengde van de melancholische barokpop van de zingende pianist. Wat uitvoering betreft detoneerde het strakke orkestgeluid spannend met de ongepolijste Clementine.

Nu is Benjamin Clementine een ietwat zonderling artiest. Voor zijn doorbraak leefde hij voor de kunst als clochard in Parijs, twee jaar geleden miste hij zijn concert op North Sea Jazz toen hij bij Roosendaal uit de trein werd gezet en naar Rotterdam besloot te lopen.

Ook op het podium is het een aparte. Blootsvoets onder een lange winterjas dendert hij als een gekweld beest over de toetsen van zijn Steinway, voor de bok van Lubman. Ruw haalt hij uit met zijn zware, doch smekende stem. Wel is Clementine in goed humeur, hij vertelt hoe hij door Satie zijn liefde voor muziek ontdekte, en wenst de zaal een fijne Koningsdag.

Soms zorgen de arrangementen van Jules Buckley wel voor erg gladde uitvoeringen van Clementine's pianonummers. Maar vooral tijdens de hardere passages is het gecombineerde geluid overweldigend, het zijn momenten waarop de meegebrachte drummer overbodig wordt.

Rond nummers als 'Condolence', 'Adios' en 'London' is een zeer treffend programma verweven. Het orkest opent met de stoomtrein die Arthur Honegger in 1923 met zijn 'Pacific 231' wist te vangen, en ook Jacques Iberts 'Métro' in 1930 is een vondst. Het zet het modernisme goed neer, dat einde van de romantiek waaruit de popartiest zijn inspiratie haalt. Het chaotische'Out of Control', door Joey Roukens voor het KCO geschreven, is een slimme knipoog naar de soms ongecontroleerde stijl van Clementine.

En natuurlijk Satie: 'Gymnopédie nr. 1' en 'Gnossienne nr. 3'. Jammer alleen dat gekozen is voor de orkestraties van Debussy en Poulenc, en de uitvoeringen nogal tam bleken. Leuker was geweest om te horen wat Clementine er zelf van had gebakken - die tijdens de stukken vanuit de zaal bewonderend toekijkt. Net als tijdens de wereldpremière van zijn eigen 'Bonne Chance Les Enfants', dat de autodidact voor orkest schreef, een werk dat opvallend genoeg behoorlijk romantisch aandoet.

Benjamin Clementine heeft een bijzondere stem, eentje die aangevuld met het vloeiende KCO tijdens Koningsnacht alleen nog maar bijzonderder werd.

Wat een geluid.

undefined