Kinderverzet
Ik mag ze graag lezen, de 'Ware verhalen', 'szaterdags in de Verdieping. Zeker als er een geschreven blijkt te zijn ('Buit', 26 maart) door iemand die in dezelfde Dordtse straat is opgegroeid als ik. Haar bijdrage is een herinnering aan de oorlog, toen zijzelf en haar klasgenootjes er ondanks het schaarser wordende voedsel niet over piekerden iets aan te nemen van Duitse soldaten en met een mengeling van bezorgdheid, verontwaardiging en jaloezie reageerden toen een jongen dat wel deed. Een vertederend en met humor beschreven stukje kindergeschiedenis.
Niets begrijp ik dan ook van het commentaar van Ton Rozeman die schrijft het prettig te vinden 'als de zaken niet zo zwart-wit zijn' en dat het zestig jaar na dato makkelijk is te oordelen over goed en fout. Waar heeft hij het in vredesnaam over? De schrijfster kijkt terug op de oorlog waarin Duitsers de vijand waren, ook voor een kind, en met je vijand bak je geen zoete broodjes. Ik herinner me nog hoe een van mijn jongere zusjes, een kleutertje, door de iets ouderen uit ons gezin ernstig werd berispt toen ze een snoepje had aangenomen van een vriendelijke Duitse soldaat uit het (gevorderde) huis naast ons. En ook hoe ze dat later goedmaakte door ze in de tuin heel hard 'rotmoffen' te noemen. Zo ging dat. Kinderverzet waar je nu om glimlacht zoals ook in het verhaal van Gerda Zijderveld. Is Ton Rozeman te jong om dat te snappen of kan hij zich niet verplaatsen in de wereld van een kind?
