Kinderen als crimineel van hun bed gelicht, in onze rechtsstaat

Ik stond al op Utrecht Centraal, klaar om in de bus te stappen richting het asielzoekerscentrum, toen het nieuws mijn telefoon bereikte: 'Gláucio, Márcia en hun moeder hebben een verblijfsvergunning gekregen! Demonstreren is niet meer nodig :-)'

Gláucio (13) en Márcia (18) werden afgelopen week samen met hun ouders om 7 uur 's ochtends van hun bed gelicht. Ze kregen een half uur om wat spullen te pakken, mochten zich niet wassen en hun telefoons moesten worden ingeleverd. Márcia is vijftien jaar geleden met haar ouders vanuit Angola naar Nederland gevlucht en Gláucio is hier geboren. Ze zijn opgegroeid in asielzoekerscentra en moesten steeds verhuizen. Ondanks dat behaalden ze beiden fantastische cijfers op school en zou Márcia gisteren aan haar rechtenstudie beginnen. En dat leek even niet meer door te gaan...

De vader van Gláucio en Márcia heeft namelijk in Angola voor het leger gewerkt en daarom wordt hij verdacht van medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden. Hierdoor heeft hij een zogenoemde 1F-status gekregen (refererend aan artikel 1F van het VN- vluchtelingenverdrag).

Een 1F-status krijg je op het moment dat je ervan wordt verdacht mógelijk iets te maken te hebben (gehad) of er mogelijk van op de hoogte bent dat anderen iets te maken hebben (gehad) met oorlogsmisdaden. Op het moment dat iemand die 1F-status krijgt, dan wordt een persoon feitelijk schuldig verklaard tót hij of zij, zijn of haar onschuld heeft bewezen.

Er wordt dan door de Nederlandse overheid/het Openbaar Ministerie geen onderzoek gestart naar de achtergrond van deze persoon. Dit moet door de persoon zelf worden gedaan. Er geldt dus een omgekeerde bewijslast.

Tegen de vader van Gláucio en Márcia zijn nooit voldoende bewijzen gevonden om hem te kunnen berechten, maar dit 1F-beleid maakt dus dat die verdenking voldoende is om hem op voorhand al zijn rechten af te nemen. En niet alleen die van hem, maar ook die van zijn vrouw en kinderen. Een van die rechten was dat ze onder het kinderpardon vielen waardoor het gezin in Nederland had moeten mogen blijven.

Ik dacht altijd dat wij in een land leven waar niemand schuldig is totdat het tegendeel is bewezen. Maar dat is niet correct. Er zíjn gevallen waarin je niet alleen als verdachte van oorlogsmisdaden zelf je onschuld moet kunnen aantonen. Er zijn zelfs gevallen waarin de kinderen van verdachten, ook al zijn ze hier geboren en zijn ze zo Nederlands als de rookworst van de Hema - want dat ben je in mijn ogen wanneer je hier opgroeit, ongeacht de achtergrond van je ouders - tóch als crimineel van hun bed gelicht kunnen worden, gevangen kunnen worden gezet en gedeporteerd naar een land waar ze nog nooit zijn geweest, waar ze de taal niet spreken, hun studie niet kunnen vervolgen...

Goddank bestaat er nog zoiets als de macht van de twitterende massa en (oké, met enige vertraging) het gezond verstand van staatssecretaris Dijkhoff die op het laatste moment gebruikmaakte van zijn discretionaire bevoegdheid.

De kinderen mogen blijven, dat is fantastisch. Vader wordt op het vliegtuig gezet. Dus een gezin is verscheurd op een verdenking. En een eerlijk proces voor de vader... Ik vrees dat we dat moeten vergeten.

undefined